Wij hebben katten. Katers. Twee stuks. Van ruim een half en één jaar oud. En een kattenluik.
Die katten die houden van ons, en omdat ze dat doen, en dit huis en zijn warmte en voedsel waarderen, nemen ze zo af en toe een cadeautje voor ons mee. Iets muizigs. Wat dan mooi middenin de gang ligt als je wakker wordt. Heel kattig allemaal, heel natuurlijk.
Vanmorgen was het half zeven en waggelde ik slaapdronken door de gang naar de wc. Moreno sliep nog, Nanne stommelde boven in de badkamer. Om half zeven is ons gezin een hoop, maar echt wakker en alert hoort daar niet bij. Onderweg naar de wc passeerde ik wat zwarte stofjes. Nu ja, de katten zullen wel weer gestoeid hebben. Of misschien wat blaadjes mee naar binnen hebben genomen. Het is echt verbazend wat ze allemaal mee naar binnen nemen door dat luikje. Ik kwam van de wc en waggelde verder naar de woonkamer. Deed het licht aan en draaide me om om in de keuken thee te gaan zetten. Hmm, ook hier die zwarte stofjes. Ze hebben flink gestoeid, ruzie om wie er in de kinderwagen mocht slapen zeker.
Ik draaide me terug.
De hele woonkamer bleek besproeid met zwarte stofjes, die bij nader inzien veren bleken te zijn. Vele, heel vele, kleine zwarte veertjes. Behorend bij een, jawel, zorgvuldig op het tapijt geplaatste en erg overleden, zwarte vogel.
Naannnuhhh!
Waarop mijn vent van boven naar beneden stormde om ons huis te ontvogelen en alle veren zorgvuldig op te zuigen.
Af en toe is het heerlijk om vrouw te zijn.
(Iets wat natuurlijk na vandaag subiet is afgelopen nu ik dit heb geschreven. Nanne leest mijn log óók...)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten