Gevecht zonder toeschouwers.

Gister hadden wij vrienden op bezoek.
Bijkletsen enzo, over het huis, de wurm en kinderkamer, werk, vrienden.

Is Nanne eigenlijk nog steeds gestopt met roken?

Ja.

Goh. Knap hoor. Nog steeds gestopt..

Waarom vraagt niemand de zwangere vrouw hoe het staat met haar stoppoging?
Waarom vraagt niemand haar of het moeilijk is, of ze het nog vol kan houden?
Waarom complimenteerd niemand haar ermee dat ze al zo lang vecht tegen de sigaret?

Wat is dat toch voor iets, dat ik, omdat ik zwanger ben, geen moeite zou hebben met stoppen? Dat de sigaret niet lonkt, niet roept en schreeuwt? Dat ik, omdat 'het nu eenmaal slecht is', als vanzelf zestien jaar gewoonte de deur uit zet? Alsof het niets is?

Ik vecht elke dag.
Soms met succes, soms niet.
Ik rook gemiddeld een sigaret in de week, omdat ik het even niet trek, omdat ik het allemaal niet meer weet of totaal de draad en kluts kwijt ben tussen alle hormonen en zwangerschapskwalen.
En elke dag weer ga ik het gevecht aan. Met rokende collega's, vrienden. Sigaretten op straat en in de supermarkt. Peuken bij het tankstation.

Het is bijzonder zwaar.
Natuurlijk niet geholpen door mijn slippertjes, mijn zwakheden, die ene gebietste sigaret.
Maar ik vecht.
Elke dag.
Niet zozeer voor mijn wurm, maar voor mijn naam. Mijn eer. Mijn eigenwaarde.
Ik moet.
En ik zal.
Ik weet niet hoe, maar ik zal.
Ik wil.

En damn, ik verdien er credit voor!