Zon op zaterdag.

Wij hebben tuin.
Tuin met pas ingezaaid gras wat voor het eerste gemaaid en mooie ligusterhagen die voor het eerst gesnoeid moesten worden.

Nanne maaide het gras en ik zou proberen wat lage heg te snoeien naast de voordeur.
Elektrisch, dat wel natuurlijk.

Na tien minuten wenste mijn linkerarm niet meer boven heuphoogte te worden opgetilt. Een heggeschaar is blijkbaar best een zwaar ding. In ruil voor mijn gebrek aan medewerkung zou ik wat googlen op het verwijderen van braamstruiken. Er zat er ergens een onder het gras, en nog ergens een, of misschien wel dezelfde, liet zijn gezicht zien bij de boom en in ons nog aan te leggen bloemperkje. Er is vast iets nuttigs over, zo dachten wij, net als met het bestrijden van mieren. Iets met kokend water en spiritus of azijn ofzoiets.

...

Een braam blijkt een onuitroeibare plant.
Behalve een website van een bekend telefoonmerk kreeg ik op 'How to kill a blackberry' ruim vijfhonderdduizend hits. Waarvan de meeste iets zeggen in de trant van 'set it on fire of vergeet het maar'. De braam schijnt de meest onkruidachtige plant onder de niet onkruiden te zijn. Zelfs zevenblad -ook al zoiets naars wat teruggroeit als men ook maar een flinter wortel laat zitten- schijnt makkelijker te verwijderen te zijn. Dat groeit tenminste bij voorkeur bovengronds, zodat je kan zien wat je weg moet halen.

Terwijl Nanne mijn persoonlijke zwetende CocaCola Light model speelt met een gereedschapsgordel en een heggeschaar vraag ik me af hoe snel het gras weer terug zou groeien als we kopersulfaat of bleek zouden gebruiken op het ding. Maar ik ben toch bang dat we overblijven met de optie die de eerste tachtig fora me meldden:
Dig it out, dig it out, dig it out.
If you can't dig it out, learn to live with it.

Avondje niets.

Duckjes lezen zei ik hè.

Voorlopig zit ze in vol oranje ornaat (*) met een bak popcorn op de bank Nanne om uitleg over het verschil tussen penalty's en vrij trappen te vragen...

(*) Dat is in dit geval: Nanne in oranje shirt, Lyka in orange shirt, met sjaal, oranje speldjes over een oranje elastiekje in het haar, oranje met rood en blauw-witte gezichtskleuren en oranje sokken.

Ze zijn ergens toch wel schattig hoor, zoals ze met z'n tweeën 'we gaan naar Wenen toe' meeneuriën...

Wijsje,

U kent het begrip muziekspeeltje?
In tegenstelling tot het muziekdoosje, wat men meestal opwindt dan wel opendoet, heeft een muziekspeeltje een touwtje met een ring. Vaak hangt erboven een knuffel waar het daadwerkelijke muziekmakende onderdeel in veborgen is, zodat kleine kinderen het nog leuker vinden. Hoe dan ook komt er uit beiden muziekmakers ongeveer hetzelfde geluid; een hoog, pieperig wijsje, wat eigenlijk alleen aangenaam is voor hele kleine kinderen en ouders zo snel mogelijk weer uit de kinderkamer verbannen.

Wij kochten en Woezel en Pip muziekspeeltje.
Woezel en Pip zijn de geestelijke kinders (nu ja, hondjes) van Guusje Nederhorst, de in tweeduizendvier overleden vrouw van de zanger van Kane en 'ons aller' Roos uit Goede Tijden Slechte Tijden. Goede vriendin A. gaf ons bij twee dagen zwangerschap een blauwige knuffel cadeau, waarvan wij geen idee hadden of het om Woezel ging of Pip. Maar het idee sloeg wel aan, het waren schattige knuffels, na wat zoek en emailwerk kwamen wij erachter dat de gele Pip heet en de blauwe Woezel en zo kwamen wij aan ons muziekspeeltje. Waar inderdaad, hoge, pieperige tonen uitkomen die eigenlijk alleen voor baby's interessant horen te zijn.

...

En zo zat ik op de bank, met de knuffel op schoot, met tranen in mijn ogen te luisteren naar het tot vier keer toe voorbijkomende wijsje.

Zwangeren zijn raar.

Moeders wil is wetweg.

Vrijdag is de volgende wedstrijd.
Vrijdag is Lyka hier.
En ben ik dus outnumbered waar het het gebruik van de grote TV aangaat.

Ik zie nu al voor me hoe dat gaat.

Nanne: Lyka, kijk je mee naar voetbal vanavond?

Lyka: Hmm... Misschien... Hoe laat is dat?

Nanne: Van negen tot elf.

Lyka: Tot elf?! Tuurlijk kijk ik mee!

...

Wedden dat ze om half tien Duckjes gaat lezen...

Vrouwenlogica.

Voor degenen onder u die het misschien ontgaan is omdat u in een grot of buiten den lande woont: Er is een Europees Kampioenschap Voetbal aan de gang.

In de praktijk houdt dat in dat men niet meer naar het nieuws kan luisteren of journaal kan kijken zonder dat er zwetende mannen in korte broeken en gewassen mannen met stropdassen voorbij komen die dat wat eerdergenoemden speelden afkraken danwel goedkeuren. Dat men bij het boodschappen doen met de scootmobiel een het looppad versperrende toren van oranje vlaggen omver rijdt en bij elk tweede pak yoghurt gratis een Wuppie! mee naar huis krijgt. En dat de buren, die elkaar de rest van de andelhalf jaar tussen Ek en WK niet kunnen luchten of zien, nu eensgezind de straat omtoveren tot een waar paleis van saamhorigheids gevoel en vaderlandsliefde.

En dat is leuk.
Tenminste, als je van voetbal houdt.

Ik hou juist helemaal niet van voetbal.
Ja, van voetbal spelen, op de basisschool, of het balgedrag van mijn dochter bekijken, die op het schoolplein voetbalt. Niet de hysteria die wij hier aan het balspelletje toeschrijven. Massaal voor Studio Sport hangen om te kijken naar mannen die per uur zo veel betaald krijgen dat we er een heel continent van kunnen voeden. Om dan vervolgens met zijn allen te doen alsof we het beter kunnen en elke pas en trap analyseren op correctheid. Wat er in de praktijk op neerkomt dat we met veel bier voor een beeldscherm hangen en te pas en te onpas opmerkingen naar het scherm schreeuwen.
Nee, voetbal is zeer zeker niet mijn ding.

Nanne houdt wel van voetbal.
Onder normale omstandigheden is hij een man die zelden welke sport dan ook kijkt op televisie en al zeker geen opmerkingen naar het scherm schreeuwt, maar in het kader van 'Oranje' maakte hij graag een uitzondering. Eigenlijk had ik hem naar boven willen verbannen, onder het motto van: daar is ook een tv, jij wilt voetbal, en meer van dat soort zwangere vrouwen logica, maar toen hij eenmaal met zijn laptop -er moet ook tijdens voetbal gewerkt worden- onder de arm bij de trap stond en ik eenzaam achter de computer dreigde achter te blijven streek ik met mijn hand over mijn hart. Kijk maar beneden dan. En als een kind zo blij hobbelde hij naar de breedbeeld.

Ik kan me slecht afsluiten.
Niet dat ik, als ik dat wel had gekund, had kunnen vermijden dat ik vandaag via mijn altijd aan zijnde radioverbinding met Hilversum of het locale roddelcircuit -ons buurjongetje- te weten zou zijn gekomen dat het drie-nul voor ons werd, maar dat terzijde.
Nanne is stiekem best schattig zo met dat voetbal.
Hij heeft de Teigertje uit de gang meegenomen om iets oranje in de auto te hebben.
En vroeg me, heel voorzichtig, of ik het erge geldverspilling zou vinden als hij toch iets 'echt' oranjes zou gaan kopen om aan de wereld te laten zien dat hij met zijn hoofd in Zwitserland zit.

Iets zegt me dat ik hem gewoon beneden ga laten zitten tot het allemaal voorbij is.

Gevecht zonder toeschouwers.

Gister hadden wij vrienden op bezoek.
Bijkletsen enzo, over het huis, de wurm en kinderkamer, werk, vrienden.

Is Nanne eigenlijk nog steeds gestopt met roken?

Ja.

Goh. Knap hoor. Nog steeds gestopt..

Waarom vraagt niemand de zwangere vrouw hoe het staat met haar stoppoging?
Waarom vraagt niemand haar of het moeilijk is, of ze het nog vol kan houden?
Waarom complimenteerd niemand haar ermee dat ze al zo lang vecht tegen de sigaret?

Wat is dat toch voor iets, dat ik, omdat ik zwanger ben, geen moeite zou hebben met stoppen? Dat de sigaret niet lonkt, niet roept en schreeuwt? Dat ik, omdat 'het nu eenmaal slecht is', als vanzelf zestien jaar gewoonte de deur uit zet? Alsof het niets is?

Ik vecht elke dag.
Soms met succes, soms niet.
Ik rook gemiddeld een sigaret in de week, omdat ik het even niet trek, omdat ik het allemaal niet meer weet of totaal de draad en kluts kwijt ben tussen alle hormonen en zwangerschapskwalen.
En elke dag weer ga ik het gevecht aan. Met rokende collega's, vrienden. Sigaretten op straat en in de supermarkt. Peuken bij het tankstation.

Het is bijzonder zwaar.
Natuurlijk niet geholpen door mijn slippertjes, mijn zwakheden, die ene gebietste sigaret.
Maar ik vecht.
Elke dag.
Niet zozeer voor mijn wurm, maar voor mijn naam. Mijn eer. Mijn eigenwaarde.
Ik moet.
En ik zal.
Ik weet niet hoe, maar ik zal.
Ik wil.

En damn, ik verdien er credit voor!

Kwestie van perspectief.

Maylinn is een weekendje komen logeren.
Nanne moet studeren en ik had niets te doen zo met het mooie weer.

Wat is ze lief en super en gaaf en geweldig.
En wat heb ik spijt van mijn besluit haar naar schoonmama te brengen.
En wat mis ik haar verschrikkelijk.

Voor drie uur lang, dat is.
Tot het moment dat ze tien minuten oorverdovend jankt als ik denk handig te zijn en even de apotheek binnen loop die op de route ligt.

Zometeen gaat ze weer naar huis.

En wat mis ik haar verschrikkelijk...