Tijd vliegt.

Het boekje begon er met een week of achttien al over.
"Zeker bij een tweede kind zal je de bewegingen nu al kunnen voelen. Als een soort vlinders in de buik"
Ik maakte me nog niet echt zorgen, misschien was ik te dik, of was Lyka te lang geleden en wist ik niet meer hoe het voelde.
Nanne vertelde dat een zwangere collega 'die van haar' al met veertien weken voelde bewegen. Veertien weken! Nu werd ik toch wel wat jaloers. Het was nog haar eerste kind ook.

Bij de echo met twintig weken was ik blij en opgelucht dat onze wurm er nog zat en alles het nog deed. De verloskundige kwam meteen met een verklaring: de placenta lag aan de voorkant. Ons mormeltje moest dus twee keer zo hard trappen voor dat ik het zou voelen als een ander. En omdat we geen kickboksertje verwachten waren wij weer gerustgesteld.
Ondertussen begon het lezen van het zwangerschaps 'je baby's groei van week tot week' boekje toch ietwat vervelend te worden. Waar het eerst nog meldde dat je je kind misschien kon voelen bewegen reptte het nu enkel over de plaats en frequentie van het trappen en draaien. En ik voelde nog niets!

Maar vorige week dacht ik toch ineens iets te voelen, daar vanbinnen.
Tegen de tijd dat ik erbij stil stond om erop te gaan letten was het natuurlijk alweer opgehouden. Toch was het duidelijk meer dan wat darmgerommel. Al was het maar omdat de momenten dat er 'iets' was toch wel steeds vaker begonnen voor te komen. Wel, om de een of andere rare reden, het vaakst als ik dubbelgevouwen op de bank zat om bij mijn glas thee te kunnen en zelden als ik op mijn rug in bed lag om eens rustig over mijn buik te aaien. Alsof onze wurm ons nu al duidelijk wil maken dat eigenwijsheid in de genen zit. Of misschien verbinden wij dat er alleen maar aan omdat een mens nu eenmaal graag verbanden zoekt. En is een dubbelgevouwen moeder voor een beetje baby wel een heel normaal moment om te denken: nu ga ik mijn beenspieren testen!

Vandaag bleek hij misschien toch een beetje kickbokser. En trapte zo hard tegen iets aan (wat zit er eigenlijk allemaal daarbinnen? En waar blijven je darmen eigenlijk als dat kind daar zit?) dat ik het aan de buitenkant kon voelen. Toch een beetje meelevend dus, dat kindje, om toch een keer te trappen terwijl mijn handen zich op de buik bevinden. Ik zat nog wel dubbelgevouwen, dit keer niet om thee maar om de afstandsbediening. dus hoe ik het regel dat Nanne dat ook voelt is me nog een raadsel.

Het vreemde van dit alles is dat het eigenlijk zorgen zou moeten wegnemen, dat trappelen. Want nu voel ik -dat mag ik aannemen- elke dag dat hij er nog zit.
Maar nee, mijn geest beschouwd dat anders. Als ik hem een tijdje niet voel ga ik me zorgen maken...
Het begrip 'tijdje' is in deze overigens heel fijn rekbaar van meerdere uren indien er drukke arbeid is tot vijftien minuten als ik rustig op de bank een poging doe te ontdekken waar mijn wurm zich ophoudt.

Dat het wel even duidelijk is dat de geest van een zwangere in elk stadium verassingen voor haar in petto heeft...

Overigens: wat die echo ons ook vertelde is dat het een manneke gaat worden. Nu ja, met vijfennegentig procent accuratesse. Dus nog even geen blauwe boxpakjes en babykamer met autotjes behang. Maar stiekem wel denken over die twee mannen namen die we nog over hebben, Nanne alvast laten wennen aan het begrip 'zijn zoon' -het is alom bekend dat kinderen in tijden van huilerige vervelendheid plotsklaps maar van één ouder zijn-, en me alvast psychisch voorbereiden op een groot hoofd... *

* Schoonmama wist haarfijn te vertellen hoe Nanne en zijn broertje allebei met buitensporig grote koppen op de wereld kwamen, terwijl zusje heel mooi en makkelijk 'ploep' eruit kwam floepen.