Ouderlijke verantwoordelijkheden.

Hoi Schoonmama.
Hé, dat etentje wat we eigenlijk zouden hebben de achtentwintigste, kan dat verzet? Naar de twaalfde ofzo?

- Nee, niet naar de twaalfde. Want dan vieren we N. zijn verjaardag.

Oja. Verjaardag. Dat was ik vergeten.
Erm.. *bladerblader ritselritsel* Even kijken hoor, daarna is het vakantie. Daarvoor? Nee, want jullie konden de veertiende niet. Erna dan?
Wacht, als jullie terug zijn van vakantie, woensdag de zevenentwinigste, of donderdag de achtertwintigste, dan heeft Lyka nog vrij, kunnen jullie dan?

We proberen een datum te plannen voor onze housewarming.
U weet wel, om alle mensen die ons hielpen ons huis te maken tot wat het is te bedanken door ze zelf hun eigen drank en eten mee te laten nemen naar de barbeque in onze tuin, waarin we dan hopelijk kunnen lopen omdat het gras lang genoeg is.
Alleen moet daarvoor wat geschoven worden met een etentje wat eigenlijk ook ergens rond die tijd diende plaats te vinden, dit om schoonpapa te bedanken voor ons mooie terras door van het bij schoonmama verdiende oppasgeld het restaurant te betalen.

Ik voel me een beetje zo'n door cabaretiers zo minachtend toegesproken gescheiden tweeverdiender yup die met de agenda op schoot zegt: Ik heb in tweeduizendnegen nog wel een gáátje. En vraag me af waarom Lyka toch in hemelsnaam zegt graag volwassen te willen zijn...

Tijd vliegt.

Het boekje begon er met een week of achttien al over.
"Zeker bij een tweede kind zal je de bewegingen nu al kunnen voelen. Als een soort vlinders in de buik"
Ik maakte me nog niet echt zorgen, misschien was ik te dik, of was Lyka te lang geleden en wist ik niet meer hoe het voelde.
Nanne vertelde dat een zwangere collega 'die van haar' al met veertien weken voelde bewegen. Veertien weken! Nu werd ik toch wel wat jaloers. Het was nog haar eerste kind ook.

Bij de echo met twintig weken was ik blij en opgelucht dat onze wurm er nog zat en alles het nog deed. De verloskundige kwam meteen met een verklaring: de placenta lag aan de voorkant. Ons mormeltje moest dus twee keer zo hard trappen voor dat ik het zou voelen als een ander. En omdat we geen kickboksertje verwachten waren wij weer gerustgesteld.
Ondertussen begon het lezen van het zwangerschaps 'je baby's groei van week tot week' boekje toch ietwat vervelend te worden. Waar het eerst nog meldde dat je je kind misschien kon voelen bewegen reptte het nu enkel over de plaats en frequentie van het trappen en draaien. En ik voelde nog niets!

Maar vorige week dacht ik toch ineens iets te voelen, daar vanbinnen.
Tegen de tijd dat ik erbij stil stond om erop te gaan letten was het natuurlijk alweer opgehouden. Toch was het duidelijk meer dan wat darmgerommel. Al was het maar omdat de momenten dat er 'iets' was toch wel steeds vaker begonnen voor te komen. Wel, om de een of andere rare reden, het vaakst als ik dubbelgevouwen op de bank zat om bij mijn glas thee te kunnen en zelden als ik op mijn rug in bed lag om eens rustig over mijn buik te aaien. Alsof onze wurm ons nu al duidelijk wil maken dat eigenwijsheid in de genen zit. Of misschien verbinden wij dat er alleen maar aan omdat een mens nu eenmaal graag verbanden zoekt. En is een dubbelgevouwen moeder voor een beetje baby wel een heel normaal moment om te denken: nu ga ik mijn beenspieren testen!

Vandaag bleek hij misschien toch een beetje kickbokser. En trapte zo hard tegen iets aan (wat zit er eigenlijk allemaal daarbinnen? En waar blijven je darmen eigenlijk als dat kind daar zit?) dat ik het aan de buitenkant kon voelen. Toch een beetje meelevend dus, dat kindje, om toch een keer te trappen terwijl mijn handen zich op de buik bevinden. Ik zat nog wel dubbelgevouwen, dit keer niet om thee maar om de afstandsbediening. dus hoe ik het regel dat Nanne dat ook voelt is me nog een raadsel.

Het vreemde van dit alles is dat het eigenlijk zorgen zou moeten wegnemen, dat trappelen. Want nu voel ik -dat mag ik aannemen- elke dag dat hij er nog zit.
Maar nee, mijn geest beschouwd dat anders. Als ik hem een tijdje niet voel ga ik me zorgen maken...
Het begrip 'tijdje' is in deze overigens heel fijn rekbaar van meerdere uren indien er drukke arbeid is tot vijftien minuten als ik rustig op de bank een poging doe te ontdekken waar mijn wurm zich ophoudt.

Dat het wel even duidelijk is dat de geest van een zwangere in elk stadium verassingen voor haar in petto heeft...

Overigens: wat die echo ons ook vertelde is dat het een manneke gaat worden. Nu ja, met vijfennegentig procent accuratesse. Dus nog even geen blauwe boxpakjes en babykamer met autotjes behang. Maar stiekem wel denken over die twee mannen namen die we nog over hebben, Nanne alvast laten wennen aan het begrip 'zijn zoon' -het is alom bekend dat kinderen in tijden van huilerige vervelendheid plotsklaps maar van één ouder zijn-, en me alvast psychisch voorbereiden op een groot hoofd... *

* Schoonmama wist haarfijn te vertellen hoe Nanne en zijn broertje allebei met buitensporig grote koppen op de wereld kwamen, terwijl zusje heel mooi en makkelijk 'ploep' eruit kwam floepen.

Terugblik.

We waren pas net wakker.
Ze was door de open voordeur naar buiten gewandeld terwijl ik iets met kabeltjes en vuilnisbak deed.
Niet dat dat raar was, want we hadden een luikje, dus dat wandelen deed ze vrij vaak.

Een half uurtje later werden we gebeld door een brandweerman.
Hij had haar van de weg gehaald, ze lag daar zo alleen.
Suzy was de enige van de drie die nog een kokertje had. Of liever, van wie het kokertje nog een papiertje met onze namen bevatte. De grote en de kleine man waren die al in de eerste weken buiten spelen kwijtgeraakt. Nu waren ze gechipt, dat wel. Maar daar stond geen nummer op wat voorbijrijdende brandweermannen konden lezen.

Zelden rende ik zo snel om ons blok heen.
Maar wat ik eigenlijk al wist bleek maar al te waar.
Ons Suzy was van ons heengegaan.
Brutaal over het hoofd gereden door een automobilist met haast, want de brandweerbeller had haar enkel opgetild. Fijn voor haar waarschijnlijk, want echt geleden heeft ze waarschijnlijk niet, een katte hoofdje versus auto banden is een uitgemaakte zaak. We namen haar mee naar huis en ik moest werken.
Terwijl ik op de vereniging het klushok plunderde om een kruisje te timmeren belde ik Lyka, die snikkend in Papa P. zijn armen kroop. Moeders aan de telefoon zijn precies wat ze zijn, aan de telefoon. Papa's naast je zijn dan stukken beter.

Suzy werd begraven in onze net ingezaaide tuin.
Ze heeft een mooi grafje in dat wat het bloemen perkje gaat worden. Of de moestuin.
Hoe normaal het was om haar mee naar huis te nemen, op te stillen, in te wikkelen, zo raar was het nu om haar te begraven, zoveel uren na haar dood.
In mijn vorige-vorige huis was ze aan komen lopen. Oorspronkelijk van een van de buren geweest had ik er ineens een kat bij. Toen van de twee die ik er toen had er eentje overleed en de ander wegliep en niets meer van zich liet horen had ik enkel Suzy nog over. Maar echt close werden we niet. Waar ik mijn andere mormels had vanaf de geboorte had ik bij haar niet eens een idee hoe oud ze was. Ze was ongrijpbaar, soms aanhankelijk, soms juist helemaal niet.

Nu ze er niet meer is zie ik pas hoe dat veranderd was.
Ze liep mee naar de auto. Als enige nog met een kokertje en bel aan de halsband was er dan een tinkel-tinkel achter je aan. Soms zat ze er nog (weer?) als je terugkwam. En dan tinkel-tinkelde ze weer mee naar huis.
Ze kwam je begroeten op de wc. Daar waar ik elke ochtend als eerste heen ga en waar bovendien maar één kat tegelijk in past was ze verzekerd van mijn aandacht.
We keken misschien wat over haar heen soms. Daar waar de grote man Thyrin en de kleine Rhesi duidelijk laten merken dat ze er zijn door eten te jatten en rondjes door het huis te rennen was Suzy meer het meubilair. Een grijs kussen op de stoel. Een harig propje naast je op de bank.

We zijn nu tien dagen verder sinds haar dood.
Bijna voel ik me bezwaard om het te zeggen maar, het went.
Na een week verwacht je geen belletjes meer mee naar de auto.
Het gemis op de wc wordt opgevuld door Rhesi, waar ik elke ochtend bijna opsta omdat hij vanaf vijf uur pontificaal voor de slaapkamer deur gaat liggen.
Maar ze verdient het om gemist te worden.
En een logje te krijgen.
Herinnerd te worden.

Suzy, mijn kleine grijze muisje.

Afscheid.

Vanmorgen was het definitief zover.
Na een paar weken aarzelen en wikken en wegen, proberen en twijfelen is het daadwerkelijk met hem gedaan.

Mijn allerlaatste broek is op een stapel richting de berging verdwenen.
Ik ben eenentwintig weken en dik.
Nu hoor ik dik te worden, dat weet ik ook wel, dat heb je asl je zwanger bent.
Broeken horen strakker te gaan zitten en een blubberbuik die door de jurkje heen puilt is heel normaal. Zelfs die tien kilo die ik erbij heb gekregen sinds het begin is redelijk volgens schema.

Mijn eetgestoorde ik vind het verschrikkelijk.
Tién kilo! Zo zwaar was ik nog niet in de tijd dat ik ik elke dag de supermarkt op de hoek leegat. Ik draag expres jurkjes en topjes waarin mijn buik goed te zien is. Dat er geen misverstand over bestaat dat er iets anders inzit dan alleen maar eten.
Mijn nuchtere ik heeft er geen mening over.
Die vraagt zich vooral af hoe ik in de tijd van Lyka dan toch zo lang bleef lopen in al mijn kleren terwijl ik toen met veel meer kilo's zeulde. Waarschijnlijk had dat iets van doen met gulpen open en oversized t-shirts.

Meestal hang ik als geheel ergens in het midden.
Zo tussen 'positiekleren zijn stom en duur' en 'als ik nu toch in de stad ben kan ik mooi bij de H&M kijken of ze nog wat leuks hebben'.
Maar de laaste broek die nog paste, dat moest toch even vermeld.
Die mijlpaal mocht niet onbesproken voorbij gaan.

Ontzettend raar eigenlijk, nu ik erover nadenk.
Want hoe vaak heb ik, als fulltime gothic rokkenmeisje, nu eenmaal broeken aan?...

Nattigheid.

Ja, ik vind ook dat het lekker ruikt na een regenbui.
Maar moet je nu per sé met je ja natte pootjes weer naar binnen komen? En over mijn mooie schone bureau lopen?

Thyrin kijkt me even aan terwijl hij zijn oren wast.

Vrouwen..., zie je hem denken, het is ook nooit goed..

Blub.

Het regent, het regent,
onze pas-ingezaaide-nog-maar-net-opgekomen-grasjes worden nat.

Parasols, hoe goed zouden die tegen zomerse onweersbuitjes kunnen?

Ben duidelijk nog niet geheel gewend aan het begrip 'tuin'...

Bevrijdingsdag.

Overreden.
Overleden.

Mijn lieve grijze poes Suzy.

Uit onbestemde oorden was ze aan komen lopen, naar onbestemde oorden ging ze heen.

Different shades of blackness.

Het is een zonnige maandagochtend in mei en ik zit op de trap voor vereniging als bestuurslid J. komt aanlopen in een kleurig zomers rokje.

"Wat zie je er heerlijk zomers uit, J.", complimenteer ik haar kledingkeuze.
"Dank je, jij ook.", reageert zij.

Ik kijk naar mezelf.
Zwarte hoge schoenen, zwarte panty.
Zwart haar, zwarte make-up, zwart met zilveren juwelen.
Zwart jurkje, kort en zwierig, dat wel.

"In het gebruikelijke zwart." zegt J. er even later achteraan.

Kijk, zij snapt het tenminste.
Ook in zwart zit zomer.
Je moet er alleen even naar zoeken.