zondag, februari 17, 2008

Stress.

Er zijn al vijfenveertig dozen ingepakt.
Ik heb, helemaal alleen en in mijn eentje en zonder volledig door te draaien, vijf en veertig dozen ingepakt.

Om de een of andere reden focust mijn gevoel zich te veel op 'er moet nog zoveel', 'we komen dozen tekort' en 'argh! inpakken!' om mijn triomfen te zien.
Dat komt nog wel, als we straks echt daadwerkelijk verhuisd zijn... Toch?

maandag, februari 11, 2008

Behandel de bureaucratie.

Het was mooi weer zaterdag.
Zon en nog eens zon en bijna windstil.
En dus regelde ik een rolstoelbusje om mij en Lyka met hond en scootmobiel naar het plaatselijke recreatiegebied te rijden.
Eenmaal daar aangekomen bleek de scootmobiel kaduk. Mooie wijzertjes in mooie rode gebeiden, ondanks dat het ding net opgeladen was, en ik belde de reparatiedienst.
Mijn gepleit dat ik een hond had en dat die uitgelaten moest worden mochten niet baten, maandag had er pas iemand tijd. Ik liet Lyka de rest van het weekend in haar eentje met Maylinn wandelen -Nanne zie ik al dagen niet, die klust in ons nieuwe huis- en wachtte tot maandagochtend, wanneer er tussen acht en elf een mannetje mij zou komen verblijden met nieuwe accu's.

Het werd elf uur.
Het werd half twaalf.
Ik belde met de reparatiedienst, die mij vertelde dat ze de monteur niet konden bereiken -nee, die zit ergens in een café aan de broodjes kroket, anders was hij wel hier geweest...- en dat ze me terug zouden bellen.
Ook van dat terugbellen kwam niets, en dus heb ik de balans van een maandagochtend als volgt opgemaakt:

Een poging gedaan te ontbijten, wat lukte,
Eénentwintig levels Mario gespeeld op de Wii, -leuk ding, maar gaat na een uur of wat best vervelen in je eentje-
Een poging gedaan tot lunch met pannenkoeken, wat niet lukte, -waarna Rhesi de jonge kater er met mijn vergeten pannenkoek vandoor ging-
Maylinn geprobeerd duidelijk te maken dat ze haar plas maar moet ophouden omdat de monteur het nog niet nodig vindt langs te komen.
Jaloers naar kater Thyrin gekeken, die in de zon ligt waarin ik zo graag zou buitenlopen -rijden, maar een kniesoor die daar op let-
Gruwelijke hoofdpijnen gekregen, -mijn zwangere lijf had blijkbaar nog niet genoeg last van hormonen-
En wazige stukjes getypt voor mijn wegblog.

Dat u niet denkt dat ik alleen maar uit mijn neus eet asl ik moet wachten op mannetjes...

vrijdag, februari 08, 2008

Groter Groeien.

Lyka heeft een vriendinnetje te spelen.
Dat was nog een redelijke onderneming, met van te voren toestemming vragen voor het blijven eten enzo, daar Delft en Schiedam niet dicht genoeg bij elkaar liggen om 'voor het eten thuis' af te spreken.
En nu wilde ze met dat vriendinnetje Maylinn uitlaten.

Los.
In het park.
Alleen.

...

Lyka is negen, het vriendinnetje is tien.
Het park is aan de overkant van de woonwijk, amper twee minuten lopen bij de flat vandaan.
Maylinn is een brave hond, die door de bank genomen heel braaf met iedereen meeloopt, en bovendien redelijk lokbaar is zodra je er meer dan twee keer een brokje in hebt gestopt.
En je moet ergens beginnen met het loslaten van je kind. Ze moet toch zelf ook de wereld leren kennen. Over anderhalf jaar moet ze al alleen naar de middelbare school.

Ze kregen van mij twintig minuten.
Met een horloge om en de belofte om te rennen als ze te laat waren liepen ze de deur uit. En nu zijn ze met Maylinn in het park.

Alleen.
Met een loslopende hond.
Helemaal in het park...

Mijn visioenen van onder auto's gewandelde kinderen en zoekgeraakte honden moet ik toch maar naar de achtergrond verschuiven als ze zo met de armen in de zij en de 'ik -zei-toch-dat-het-goed-ging' blik weer voor de deur staan...

zaterdag, februari 02, 2008

Veertig weken afzien.

Dat zwangeren trouwens, daar is geen zak aan.
Veranderende smaak, misselijk, pijntjes op plaatsen waarvan je niet wist dat je ze had.
Ik heb het eerder gedaan, met Lyka, maar blijkbaar is al die kennis in de loop der jaren door allerhande poriën naar buiten gesijpeld, want ik weet er weinig meer van.
Ja, die misselijkheid, die was bekend, maar daar bleef het dan ook wel bij.

Ik vind dat er een informatiepakket moet komen voor mannen, dat uitlegt waar vrouwen last van hebben als ze zwanger zijn.
Aan de andere kant mag ik nu, als hormonenbom, acht maanden lang gecertificeerd chagerijnig en onredelijk zijn...

Misschien heeft het toch voordelen...

Dat, en dat je aan het einde een geweldig minimensje in je handen hebt, daar doe ik het wel voor.

Verrassingspartijtje.

M. werd dertig.
M. kreeg een surprise party, compleet met slingers, ballonnen en een grote button met '30' erop.
M. diende daarvan in het ongewisse te blijven, dus wij moesten hem vooral niets vertellen.

Nanne heeft geblabbert.
Toen hij M. vroeg om te komen klussen in ons immer te verbouwen huisje.
He will be punished.

Minimaal met de kieteldood...

Nanne en Tylani krijgen een kindje!

En zijn retetrots en blij!

Alleen eh... Kleintje daar, heel even wachten tot na de verhuizing had ook gemogen hoor... :P