Moederlijkheid.

Ons pupje werd zes maanden en moest gesteriliseerd.
Of nu ja, gecastreerd, daar geen dierenarts doet aan 'echt' steriliseren en maar meteen de hele mikmak verwijdert.
Ik bracht haar om elf uur, en haalde haar al om twee uur weer op. Waar mijn andere honden ietwat suf waren sprong ons meisje direct tegen ons op en ook van enige misselijkheid met eten bleek ze geen last te hebben. Nu heeft ze normaal gesproken al haar bak leeg voor je je omgedraaid hebt om je schoenen te pakken, dus over die eetlust maakten we ons niet echt zorgen.

Tot gisteren.
We waren bij het huis van schoonmama geweest om ons vakantievervoer Ducky terug te brengen en wat plantenbakken te fabriceren uit een grote plaat hout. Maylinn vind het geweldig daar, grote bergen zand om in te graven -je bent van oorsprong mollenvanger en jachthond of niet-, een weiland met koeien die eigenlijk banger zijn voor haar dan zij voor hen maar wat zij nog niet doorheeft en vooral een heel groot erf om over rond te rennen. Dat rennen mocht ook weer, zo twee dagen na de operatie en zou mooie afleiding zijn. Maar eenmaal thuis bleek haar wondje toch te lekken.

Niet echt open, maar een beetje lekkend. En wat lekt, daar moet gelikt worden. Veel gelikt. En dat mocht nu juist niet.

Nu heeft mevrouw een kraag.
Zo'n mooi plastic ding om haar hoofd waarmee ze theoretisch niet bij de wond zou kunnen komen. En mevrouw vind het niets.
Ze loopt tegen de tafel op, snapt niet hoe ze op een botje moet kauwen nu ze het niet mer haar pootjes vast kan pakken en kijkt mij aan met uiterst zielige ogen alsof ik persoonlijk de oorzaak ben van al haar ongemak.

Het is beter voor je, zeg ik, en knuffel haar.
Geef nog maar een snoepje, om mijn eigen slechte geweten af te kloppen.
Overlaad haar met aandacht omdat ik niet wil dat ze mij enkel ziet als degene die haar de kraag omdeed maar ook als het lieve baasje wat ik gisteren nog was.
En krijg als reactie een zielig piepend hondje in de hoek van de kamer, die zich overduidelijk miserabel voelt.

Ik weet het, dit is onderdeel van het volwassen zijn. Je kinderen iets naars aandoen omdat het beter voor ze is, omdat de dokter zegt dat het moet, en je daar niet rot en onzeker over voelen.

Maar o wat is het moeilijk...