Bijna in Frankrijk.

Hoe kan dat toch, dat het vorig jaar leek alsof ik in een luttel middagje alle vakantiespullen had ingepakt en dat ik nu, na twee uur zeer zware en noeste arbeid enkel het lijstje van Lyka's spulletjes heb afgewerkt?

Dat ik moeite heb met verhuizen is me inmiddels wel bekend. Om de een of andere reden brengt zelfs het inpakken van dozen om een kast te kunnen verplaatsen in mijn hoofd zoveel stress en onzekerheid met zich mee dat ik er liever ver van wegblijf.
Maar dat een vakantie inpakdag me al zoveel onrust oplevert is nieuw voor me. Of was het vorig jaar ook zo en ben ik het gewoon vergeten? Vorig jaar woonde Nanne veilig ver weg in zijn eigen huisje, en, hoewel ik in zijn huis ook spullen inpakte, leek de lijst van verleden jaar toch echt korter. Nu zou ik hulp kunnen krijgen, als ik het vroeg, maar vriendje werkt de hele dag en heeft dan in iets anders dan zware dingen uit de berging sjouwen weinig zin. Daarbij pakken vrouwen nu eenmaal veel efficiënter in dan mannen.

Wat er precies mis is met me is totaal onduidelijk. Ik tril en zweet en voel me ongelukkig. Zelfs doodmoe stilzitten op de bank is moeilijk, want er ligt nog zoveel. Het hondje wordt afgesnauwd als het niet luistert, ik ben opper dan op. En waar gaat het nu helemaal om? een paginaatje of drie aan excel sheets met rijtjes van in te pakken zooi erop. een kwestie van je huis doorlopen en alles in een tas mikken wat op je lijstje staat.

Volgend jaar ga ik hier mensen voor inhuren...