Mijn paardje staat op een weiland.
Een heel groot, open weiland, zonder bomen of beschutting.
Wat er wel is is vooral veel wind, veel harde, koude wind.
En plassen. Plassen in drassige grond, van het soort waarvan je denkt dat je er wel doorheen kunt lopen en droge sokken kunt houden en dat dan het tegendeel waar blijkt te zijn.
Dat alles wetende koos ik mijn hoogste nog lekker lopende waterdichte schoenen.
Die een flapje hadden naast het flapje bij je veters, zodat je zeker wist dat je droge sokken hield. En ik zou de echte plassen vermijden.
...
Mijn paarse sokken zijn nu bruin.
Ik moet duidelijk eens praten met de maker van legerkisten.
(Ik had ze natuurlijk ook bij kunnen houden in de laatste drie jaar. Af en toe poetsen bijvoorbeeld....)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten