maandag, juni 25, 2007

Tentamenstress.

Nanne is 's avonds altijd thuis.
Waar ik iedere dinsdag achte mijn verenigingsbar sta en af en toe vergader of een paardje heb te verzorgen is hij enkel weg om af en toe een les te volgen in iets ingewikkelds computerigs. Heerlijk stabiel en voorspelbaar is dat, dat als ik thuiskom er altijd iemand is.

Maylinn kan ongeveer drie uur alleen thuis zijn.
Ze is jong en moet het zindelijk zijn nog leren en om die redenen -en omdat ze zo niet op de meubels kan gaan knagen- hebben wij een bench, een kamerkennel met water, botten, speeltjes, kussen, dekens, alles wat een jonge hond wensen kan terwijl ze slapend wacht tot wij weer thuiskomen.

Ik moest nog wat verenigingswerk doen en ging om vier uur de deur uit.
Langer dan een uurtje ging het niet worden.
Er had een medelid wat stress en ik hielp even mee.
Er had een ander lid ergens anders stress en ook daar hielp ik even mee.
Ik kletste wat aan de bar met leden en roddelde over Nanne en zijn trouwplannen.
Ik kreeg honger en besloot dat het nu toch echt tijd was om naar huis te gaan.

Oh oh...

Ik wist dat er een reden was waarom ik op een redelijke tijd naar huis wilde...

Nanne heeft tentamen vandaag, van dat computervak waar hij al die tijd voor naar het naar school gaan is. En Maylinn was nu alleen thuis...

Ik was om tien over zeven thuis.
Nadat ik heel hard geprobeerd had om geen verkeersregels te negeren en braaf alle trage voetgangers die de zebrapaden ontdoken voor te laten gaan.
Mijn hondje had dus welgeteld tien minuten langer dan drie uur in de bench gelegen.

Ze lag nog te slapen toen ik binnenkwam, wilde zelfs in eerste instantie helemaal niet naar buiten en vond achter haar oren gekriebeld worden wel aandacht genoeg.

Dus waarom voel ik me dan zo verschrikkelijk schuldig?

vrijdag, juni 22, 2007

Eigen grenzen.

Lieverd, ik heb schoongemaakt. En alles is af. In maar een uurtje! Ik ben stoer he.

- Ja hoor.

Nee! Je moet wel
zeggen dat ik stoer ben!

- Je bent lief en geweldig en stoer.


Misschien moet ik dat stoer-zijn omdat ik het-huis-heb-schoongemaakt-in-een-uur toch nog even goed bekijken. Vooral dat stuk waar ik nu op een stoel hang met lamme armen en verzengende rugpijn...

dinsdag, juni 19, 2007

Werken met B.

Ik heb de hele avond gepraat over schiekunde, religie en energievoorziening.

Zelden was het zo gezellig en ging de tijd zo snel achter mijn bar.

Waarom verbaast me dat eigenlijk?

maandag, juni 18, 2007

Thuiskomst.

Een mooie reden dus om alle afspraken af te bellen en me heerlijk op een warme bank te nestelen in een kamerjas, met warme thee en een boek.

Zwervend in de regen.

Nooit vergeet ik mijn huissleutels.
Of in ieder geval heel zelden, waarvan de laatste keer was toen ik achttien was en nog op kamers woonde. Ik moest toen op de fiets naar de ouders van Papa P., waar ik veilig bleef tot hij uit zijn werk kwam.

Dit keer was ik niet zo gelukkig.
Er hangen speciaal sleutels in de keuken, voor het geval ik bij de deur zou zijn en nog geen sleutels van het dressoir zou hebben gepakt. Maylinn had diarree en net toen ik de keukenrol wilde pakken...
Gelukkig was er iemand thuis op de galerij, daar ik zelden een tas met telefoon meeneem als ik mijn hond uitlaat. Nanne moest komen, en de deur voor me open doen. Vanuit zijn werk, dat een half uur rijden hier vandaan was, mits er geen file was. En het regende...

Als puber was ik met enige regelmaat dakloos.
Omdat mijn ouders me niet meer wilde hebben, of ik zelf de lege straten verkoos boven hun gezelschap. Ik ben er in de afgelopen jaren vrij aardig in geslaagd om de meeste gevoelens uit die tijd te vergeten. Voor zover er iets te voelen viel, wat overigens niet aan te raden is als je kleumend voor de bibliotheek wacht tot hij opengaat op koude wintermaandagen. Meer dan een vage hekel aan de stad waar ik toen zwierf bleef er niet hangen.

Vreemd wat een half uurtje wachten in de regen al niet bij je naar boven kan halen...

zondag, juni 17, 2007

Iene miene...

Lyka is naar huis.
Het was het kortste weekend sinds tijden, iets met de bruiloft van haar oom van vaderskant en laat gaan slapen.
We waren een Look Who's Talking marathon aan het houden, omdat ze die graag wilde zien. (Wij hadden ooit verteld van het gillende eicelletje aan het begin van de film en look where it got us..) Hij was nog niet helemaal afgelopen en Papa P. bleef -zeer uitzonderlijk op schoolavonden- om het einde te zien. Ze wilde niet, en zeurde om knuffels en beweerde dat school best kon wachten. Ik deed pedagogisch en moederlijk en negeerde de innerlijke pijn op die zeldzame momenten dat ze blijven wil.
En nu ben ik het zat. Ik wil eten, kilo's, zakken vol. Ik wens de pijn niet, het gemis. Als een hele nacht buikpijn het gevolg is van een avond niets voelen dan neem ik dat graag voor lief.

Ik wil mezelf begraven in het een of andere tv programma met een doos vol snoep. Of koekjes. Of pizza. Of misschien wel chinees. Nee, laat ik pannekoeken bakken. Of oliebollen. Zal ik mergpijpjes kopen op het benzinestation? Of Nanne vragen om chips te halen?

Waar was de tijd dat ik in een eetbui gewoon at wat voor me stond?
Deze keuzevrijheid is veel te ingewikkeld...

Keuzevrijheid.

"Lieverd, kies jij zelf je kleren uit voor vandaag?"
Ja mam, dat kan ik echt wel.
"Ok, lieverd."
...
"Maar hó even, doe maar niet die.
Die is paars en dat is onze enige nette rok.
En doe ook maar niet die bruine maillot, dat lijkt me niet zo handig."
Máhám! Die is óók net!
"Nee, die is van spijkerstof. Een rok van spijkerstof is geen nette rok."
Maar ik wil díé! Die vind ik mooi.
...
"Nou ja. Ok dan. Dan bel ik wel met je stiefvader om te zorgen dat ze weer hier heen komen volgende week."

Ik had het zelf niet eens door tot Nanne me er op wees.
Eerst tegen je kind zeggen dat ze hun eigen kleren mogen uitzoeken, en dan een woud met restricties opleggen, omdat je stiekem toch wilt dat de mooiste kleren niet naar haar vaders huis verhuizen...

zaterdag, juni 16, 2007

Leermoeheid.

Mijn paardje staat op een weiland.
Een heel groot, open weiland, zonder bomen of beschutting.
Wat er wel is is vooral veel wind, veel harde, koude wind.
En plassen. Plassen in drassige grond, van het soort waarvan je denkt dat je er wel doorheen kunt lopen en droge sokken kunt houden en dat dan het tegendeel waar blijkt te zijn.

Dat alles wetende koos ik mijn hoogste nog lekker lopende waterdichte schoenen.
Die een flapje hadden naast het flapje bij je veters, zodat je zeker wist dat je droge sokken hield. En ik zou de echte plassen vermijden.

...

Mijn paarse sokken zijn nu bruin.
Ik moet duidelijk eens praten met de maker van legerkisten.

(Ik had ze natuurlijk ook bij kunnen houden in de laatste drie jaar. Af en toe poetsen bijvoorbeeld....)

vrijdag, juni 15, 2007

Verbinding.

Ooit schreef ik dat ik wegens mijn verlatingsangst een blaadje, in drievoud, met zegel en handtekening, waar op staat dat hij me nooit en te nimmer verlaten zal wilde hebben. Ik vertelde hem dat ook, waarop meneer heel droog zei: "Dat heet trouwen, schat."

Ik wil graag trouwen.
Vroeger wilde ik nooit trouwen.
Vond het burgerlijk, onnodig, zelfs voor kinderen -bouw maar een testament- en iets wat je ouders deden. Inmiddels ben ik bijne tien jaar verder en bijna dertig -nu ja, heel ruim genomen- en denk ik daar, net als over vouwwagens, iets anders over.
Nanne wil ook trouwen.
We willen oud worden en hordes kinders krijgen en grijs zijn met kunstgebitten.
Feitelijk hoefde er dus alleen nog even een datum geprikt te worden.

Maar daar vond ik geen lol aan.
Gewoon tussen de bedrijven door besluiten dat je gaat trouwen.. tja.. er moet toch wel iets van romantiek inzitten. Niet te veel, ik moet wel aan mijn reputatie denken natuurlijk, maar een beetje. Ik wilde Nanne dus wel op een mooi origineel moment ten huwelijk vragen. En daar was meteen het eerste probleem.
Meneer is nogal van het traditionele, en vond dat de man de vrouw dient te vragen.
Ik ben nogal van het onafhankelijke feministische en vond dat de vrouw dat best zelf kon doen.

De compromis is dat we elkaar vragen.
Hij mocht eerst, zo ver wilde ik dan nog wel gaan.
Ik beloofde dat ik voor achtentwintig juni -onze anniversary, een jaar al bijna!- niets met verloving wilde doen en liet hem dus ruim de keuze om het daarvoor te plannen, wat hij dan ook wilde plannen.
Nu is het bijna de achtentwintigste en vorige week vond ik tijd om Nanne maar eens aan de tand te voelen wat hij dan wel wilde plannen. Zoals dat hoort met verrasssingen vertelde hij niets, alleen dat het langer duurt dan één avond, en dat de anniversary dus afviel daar het op een werkdag valt. Ineens sloop het probleem binnen dat als we beiden een verrassing voor de ander willen plannen en de ander niet willen laten weten wanneer dat is we best de kans zouden kunnen lopen dat we beiden dezelfde dag in ons hoofd hadden. Hmmm..

Ik onthulde de maand van mijn plannen: juli.
Wat voor Nanne inhield dat voor of na de achtentwintigste ineens een hele kleine marge had. Zo werd ik alsnog de eerste.

De eerste...

En toen kwam de onzekerheid.
Niet dat ik er van uitga dat hij mijn plannen niets vind, ik heb ze uitvoerig besproken met, nu ja, iedereen: zijn moeder, Lyka, mijn vrienden, zijn vrienden, de halve vereniging. Ik heb een of een veel te romantisch idee -overkill maakt dat het weer kan, dus mijn reputatie blijft intact- of iets totaal bizars -ik moet wel een beetje in mijn eigen straatje blijven- en waarschijnlijk vindt hij beiden leuk.
Ook verwacht ik niet dat hij 'nee' zegt.
We willen trouwen, praten over trouwen en kinderen, met elkaar, met vrienden.

Maar stel nou...
Ik ben wel de eerste...
Dat houdt dus wel in dat hij, geheel potentieël, hypotetisch en theoretisch, Nee zou kunnen zeggen.
En dat ik me dus ergens zorgen over kan maken.

Je zou denken dat ik, gewend als ik ben aan me zorgen maken over de meest nutteloze dingen, er toch wel een beetje aan gewend zou zijn.

Jammer maar helaas.

Ondanks dat ik toch met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet dat ik u in augustus kan vertellen dat alles op rolletjes verliep en dat de trouwdag is vastgesteld op ergens in 2008...

Ignorance is bliss no more.

Vroeger had ik een tellertje.
U weet wel, zo'n klein blokje onderaan je lijst met links waaraan ik dan kan zien met hoevelen u bent en waar u vandaan komt.
Toen kwamen er reorganisaties bij blogger en kwam er een nieuwe template en was ik mijn layout kwijt.
Ik rommelde nog wat aan om het weer ongeveer zoals het was te krijgen, maar het lukte me niet zo.
Toegegeven, ik zat er nooit langer dan een uurtje of wat aan, daar ik de neiging heb redelijk snel ontmoedigd te raken als iets niet wil lukken.

Zo ging het ook ongeveer met het tellertje.
Ik ging terug naar de website waar hij vandaan kwam en kopieërde opnieuw de codes die ik ergens in moest plakken. Ik zocht heel precies op waar dat dan zou moeten staan, plakte, en...
Niets.
Na vijf keer was ik het zat.
Dan maar geen tellertje.
Wie wil er nu eigenlijk precies weten wie er op zijn site komt en waarom en waarvandaan. Ik kon best zonder.

Ettelijke maanden later begin ik het te missen.
Zelfs dusdanig dat ik overweeg om Nanne te vragen ernaar te kijken, alhoewel zijn specialiteit nu niet direct het bouwen van websites is, zal hij er vast beter in zijn dan ik.
Dus met een beetje geluk weet ik tegen maandag precies weer wie u bent en waar u vandaan komt en waarom.

donderdag, juni 14, 2007

Verzopen katjes.

Het regende.
Het regende zo hard dat het leek of ik de individuele druppels kon zien.
Er waren watervalletjes en meertjes op de galerij rondom de regenpijpen.
De flat aan de overkant was niets dan een grijs waas.

En ik, ik zat niet binnen met thee en een boek op de bank, nee, ik was buiten, in de plassen.
Maylinn moet naar buiten, welk weer het ook is.
Ook als ze daar zelf niet eens zin in heeft.
En dus wenste mevrouw toch echt niet te gaan plassen op het natte randje gras naats het pas. Maar ik wenste niet van het pad af het modderige gras op, waar meer water stond dan in de sloot.

Geheel tegen mijn principes in maakte ik de lijn los, zomaar op het pad.
Als je los loopt is regen en nattigheid ineens veel leuker had ik al lang geleden geleerd. En, wat veel belangrijker is, hebben wij minder kans op plasjes in huis.

Ik moest er zeven hele minuten voor buiten blijven met het onweer om mijn oren.
Lange waterdichte jassen zijn ook duidelijk niet meer wat lange waterdichte jassen vroeger waren...

zaterdag, juni 09, 2007

Apathie.

Druk.
Met vanalles en niets.
Met twee katten, een hond en een paard.
Met me verwonderen.
Met liefde en geluk.
Met rotgevoel en angst.
Even geen tijd voor log.
Geen tijd voor lezen.
Bibliotheekboeken al een week over tijd.
Met cursus twee weken achter.

En het kan me even helemaal niets schelen.