Koning te rijk.

Maylinn heeft de hele trap op gelopen!
Helemaal uit zichzelf -helemaal niet voor de snoepjes die ik bovenaan verstopte-
en helemaal alleen.
Met open treden nog wel!

Ha!
Het komt wel goed met die opvoeding.

Burgerlijk of bangerik.

Verlatingangst is een wonderlijk iets.
Normaal heb ik er niet zo'n last van, of heb ik in ieder geval niet zo door dat ik er last van heb.
Vroeger deed ik de meest rare dingen om mansen aan me te binden, maakte me door mijn onmogelijk aanhankelijke gedrag haast onmisbaar maar voelde me niet verlatingangstig.
Tegenwoordig ben ik veel redelijker, maar ook veel bozer.

Wat zoveel inhoud als dat ik chagerijnig kan zijn en kortaf.
Als Maylinn niet wil luisteren bijvoorbeeld, en ik me zorgen maak over haar opvoeding, terwijl ik eigenlijk echt wel weet dat het goedkomt.
Of als we te weinig geld hebben, omdat de computer stukging en er een nieuwe moet komen, en Nanne dan uit wil en geld mee wil nemen, terwijl ik weet dadt ik niet zeuren moet, daar het meeste onnodige geld nog steeds in mijn eetbuien gaat zitten en echt niet in Nanne.
Vroeger werd ik angstig en onredelijk als ik in de war was, of eenzaam, of teleurgesteld, of depressief, of iets anders naars voelde.
Nu kan ik daar beter mee omgaan.
En feitelijk heeft iedereen wel eens een ochtendhumeur, dus ben ik nu veel normaler.

En toch heb ik het gevoel dat boosheid voor mijn omgeving (lees: Nanne) veel moeilijker te verteren is dan mijn oude angsten. Aan de angst kon ik immers niets doen, dat was machteloosheid, dat zag een kind.
Woede en chagerijnige woorden lijken iets wat expres gebeurd en dus zo te controleren zou moeten zijn.
Dus heb ik verlatingsangst.

Als ik weer om een totaal onzinnig iets kortaf ben geweest tegen Nanne en we het na de ruzie goedmaken ben ik als de dood dat hij op een dag zal bedenken dat ik té vaak boos ben, té vaak ruzie maak en dat het tijd is om op zoek te gaan naar een vriendinnetje dat wat beter op haar tanden kan bijten.
Ik vraag het aan hem, maar hij ontkent, wat me geen soelaas biedt, daar hij niet kan weten hoe hij er over twee, drie, vier jaar over denkt. En ik wil graag zekerheid.
Een blaadje, in drievoud, met zegel en handtekening, waar op staat dat hij me nooit en te nimmer verlaten zal.

Het is maar af en toe.
En zoveel beter dan het vroeger was, toen ik zo slecht alleen kon zijn dat ik gezelschap afdwong, al zag ik dat toen totaal niet zo.
Maar toch, ik ben het zo ontwend dat ik het graag inruil voor wat extra eetgestoordheid.
Kunnen de Goden niet ergens een ruilhandeltje opzetten?

Dipje.

Nanne is koninginnenach vieren.
Ik ben alleen thuis en de tv is stuk.

Ik wilde zowaar dat Maylinn er niet was, zodat ik naar bed kan...

Verjaardagsfestijn.

Hier in de buurt zijn wat festiviteiten rond koninginnedag.
Of liever, wat in de nacht ervoor.
Nanne gaat al sinds jaar en dag met een stel vrienden met de tram naar de grote stad in de buurt en dan met een taxi weer terug. Koninginnenach is blijkbaar iets wat je meegemaakt moet hebben.
En ook dit jaar kwam er een email van vriendin S., die zich afvroeg wat wij wilde afspreken voor de negenentwintigste.

Ik daarentegen heb mijn duik vol van drukke steden.
Nog nooit in Den Haag geweest zijnde tijdens koninginnenach heb ik toch een vrij aardig beeld van hoe het er aan toe gaat daar.
Veel mensen.
Heel veel mensen.
Heel veel dronken mensen.
Heel veel heel erg dronken mensen.
Waden door plastic bekentjes.
Geen ruimte voor de scootmobiel.
Had ik al gezegd dat er heel veel dronken mensen waren?

Vroeger, toen ik nog klein, jong en onschuldig was, of nu, in ieder geval jong, ging ik naar carnaval. Met vrienden uit het zuiden struinden wij diverse steden af. Daar is het ook zo. Dronken mensen en op de ochtend erna de anderen helpen hun fietssleutels terug te vinden. Enkelhoog -bij uitzonderlijk mooi weer zelfs kniehoog- waden door plastic bekertjes omdat dronken hoofden een prullenbak te veel moeite vinden.
Misschien komt het omdat ik zelf niet drink.
Misschien komt het omdat ik niet drinken kán, maar dat ergens misschien -ooit- wel zou willen.
Waarschijnlijk komt het omdat dronken mensen niet te volgen zijn als je zelf de enige nuchtere bent.

Ik zou me enkel irriteren.
Thuisblijven is dus een veel logischere keuze, en bovedien prettiger voor mijn omgeving, daar ze me nu niet kunnen horen zeuren over overmatig alcohol gebruik.

Dus waarom voel ik me nu schuldig -Nanne moet alleen- en buitengesloten -Nanne gaat alleen- en eenzaam?

Meegaand.

Ik ben vrouw.
Ik ben vrouwelijk.
Ik kocht een nieuw rokje. Kort, paars, zomers en in de uitverkoop.
Ik trok er een panty onder aan, rolde die op tot legging en liep er hip bij.
Legging zijn weer in tegenwoordig.
Ik probeerde te gaan zitten in de zon op het trappetje voor onze vereniging.

...

Ik probeerde te gaan zitten in de zon op het trappetje voor onze vereniging.

Waar laat ik in hemelsnaam mijn benen?
Hoe ga ik zo zitten dat iedereen die voorbijloopt niet alle naden van de panty ziet?
Hoe ga ik in hemelsnaam zitten?

Screw in.
Met een lange rok ben ik ook vrouwelijk.
En is veel praktischer bovendien.

Gevoelige snaar.

Waarom schreef ik dit?
Vroeg ik me af.
En: Is het wel verstandig?
Straks komt 'men' mij vertellen dat ik een dierenbeul ben, of een verschrikkelijk baasje. En ik ben nogal gevoelig voor dat soort kritiek. Dus vroeg ik me af, deed ik er wel goed aan..?

Ooit had ik een ander hondje.
Met recht een hondje, daar ze op volwassen leeftijd amper groter was dan de katten. Ze heette Kg'el Tika en moest ook in de bench. Dat ging met wisselend succes, maar meestal goed, mits wij maar niet in dezelfde kamer waren. Totaal het tegenovergestelde van Maylinn, die juist stiller wordt als wij erbij zijn en zodra we weglopen denkt dat de wereld vergaat.

Tika was nogal aan me gehecht en meestal had ik een soort schaduw achter mijn voeten aan hangen die me overal volgde. Maar ja, ze was klein, dus ik zag het door de vingers, vond het vertederend dat ze me zo lief vond.
Tot ze voor het eerst buiten de supermarkt aan de lijn moest.
Daar waar ze mij wel niet zag, maar wel al die andere mensen. En dan toch minstens aan iedereen luidruchtig moest vragen of ze haar wilden verlossen van die lijn zodat ze naar haar baasje kon...
In plaats van te denken dat de tijd gekomen was voor een alleen-zijn cursus loste ik het op door haar mee de supermarkt in te nemen. Ach, ze was zo klein...

In de vereniging moest ze ook alleen zijn. Een eettafel laat meestal geen hondjes toe in de buurt van een keuken. Inmiddels was ik vastbesloten haar te leren alleen te zijn en bedacht een oplossing: het ledenhok. Ik nam een dekentje mee en legde haar in een hoekje vast en dan was ze stil. Mits de deur dicht was en het licht uit. En er niet toevallig leden naar binnen moesten.
Die leden bleken dat niet zo op prijs te stellen en gingen haar uitgebreid zitten troosten en vooral vitten op mij dat ik het gewaagd had het lef te hebben om mijn hondje zo dierenbeulig alleen in een donkere kamer te laten.

Ik ben vastbesloten dat met Maylinn niet te laten gebeuren, en dus laten we haar regelmatig, even -want ze is klein-, alleen. En negeren alle pogingen om onze aandacht te trekken, omdat ze het moet leren. Precies zoals alle boekjes zeggen dat we het moeten doen.

Maar o wat ben ik bang dat iemand me uitmaakt voor dierenbeul en slechte opvoeder omdat ik mijn 'kindje' zo laat janken...

Wanhopige liefde.

Mevrouw moet in de bench als wij ontbijten haar eten klaarmaken.
Zo slaat men twee vliegen in één klap. Ze leert er haar plaats in de roedel mee, want iedereen eet eerder dan zij, en kan bovendien geen ongein uithalen als wij aan tafel zitten en geen tijd hebben om op haar te letten.
Allemaal heel pedagogisch dus.

Mevrouw houdt niet zo van de bench.
Tenminste, niet als ze weet dat er ergens iets met voedselbereiding wordt gedaan.
Mevrouw heeft een erg luide manier van dat alles kenbaar te maken.

Zou het bij honden net zo zijn als met kinderen?

Ik bedoel, ik hou zielsveel van haar hoor, maar af en toe zou ik haar grondig door elkaar willen rammelen.
Niet dat ze daardoor zou stoppen met janken denk ik overigens..

Faalangstige getrainde gespreksvoerder.

In het kader van het terugdringen van mijn eigen nutteloze gevoel doe ik tegenwoordig aan helpdeskwerk.
Ik deed een training bij mijn ervaringsdeskundige eetstoornis stichting en mag me nu medewerker telefoonteam noemen, wat zoveel inhoud als dat ik thuis achter de telefoon zit.
Tenminste, dat was het idee.
Men belt naar een landelijk nummer en krijgt een verwijzing naar iemand die thuis achter zijn eigen telefoon zit en verstand heeft van datgene waar de beller wat van weten wil.
Maar na anderhalve week op de grote Lijst met medewerkers was ik nog steeds niet gebeld. Ik begon me af te vragen of mijn telefoon wel in orde was, maakte me zorgen of ik niet te vaak weg was om Maylinn uit te laten of mijn andere vrijwilligersdingen te doen. Luisterde braaf elke dag mijn antwoordapparaat af en keek voor de zekerheid de nummerweergave na, maar alles bleef leeg.

Tot vanmiddag dan.
Eigenlijk hoor ik op vrijdag niet gebeld te worden.
In het kader van de zo zeer belangrijke Lyka-tijd wilde ik enkel van maandag tot donderdag bereikbaar zijn en dat was duidelijk vermeld op de grote Lijst.
Maar toch werd ik gebeld.
Ergens was ik blij.
Er was niets mis met de telefoon en ik stond echt ook op de lijst die de doorverwijzers hadden en niet alleen op de mijne, dus was dat geen hersenspinsel of hallucinatie geweest.
Nu had ik dus een Gesprek.
Dit komt helemaal goed, ik ben getraind en heb bovendien -een tijdje geleden alweer maar wat geeft het- drie jaar lang gespreksvoering en communicatie geoefend op een HBO waar men leert om dwarse pubers te heropvoeden. Dit kon nooit zo moeilijk zijn.
O God, ik had een Gesprek.
Een gesprek, terwijl ik amper drie minuten mijn schoenen uit had, Maylinn net achter de kat aan zat en Lyka in haar kamer zat te kleuren.
Wat als ik er niets van bakte?
Wat als ik in stotteren zou uitbarsten, onduidelijke informatie zou geven? Of als de ander totaal in paniek zou zijn en ik uren aan de telefoon zou zitten en geen tijd voor Lyka zou hebben?

Er moet duidelijk nog wat gewerkt worden aan mijn zelfvertrouwen.
Ondanks mijn rationele gedachten die me ervan overtuigen dat ik het er voor een eerste keer best heel aardig van af heb gebracht moet ik duidelijk nog wat irrationele faalangstige gevoelens van me afschudden dat ik de onduidelijkste medwerker ooit zou zijn.

Zou het te laat zijn om zelf naar een andere helpdesker te bellen om ze deze angsten voor te leggen?..

Spelenderwijs.

Onze inspanningen om de dinsdag-verenigings-spellenavond aan het grote publiek bekend te maken lijkt vruchten af te werpen.

Men heeft tot vijf (!) uur vanmorgen gespeeld.

Ergens vind ik het jammer dat ik vroeg naar huis moest, slaap en hond en slaap enzo.
Aan de andere kant, ik wil niet weten in welke staat de leden op hun werk zijn verschenen vanmorgen...

Stralende ochtend.

Zes uur slaap van Maylinn is zes uur slaap van ons.

Wonderbaarlijk hoe anders je de wereld gaat bezien als je die eens een keer wél krijgt..

Stuiterend graven.

Mijn schoonouders hebben een tuin.
Of liever, ze hebben een heel erf.
En daar zaten wij, in het kader van het mooie weer, op thee te drinken.

Wat mijn schoonouders ook hebben is een eigen bedrijf.
Iets met grond en rioleringswerken en vooral met dingen waar ik niets van snap, maar erg handig zijn als er iets verbouwd moet worden of je een busje nodig hebt.
Onderdeel van de bedrijfvervoermiddelen is ook de Kubota, een soort mini graafmachine op rupsbandjes.
Klein en mooi en handzaam stond hij geparkeerd naast een grote berg zand.
Nu lag dat zand daar prima en hoefde daar helemaal niets aan gegraafd te worden, maar ja, het was weekend, en wij hadden toch niets te doen....

Lyka gaat me de oren van het hoofd zeuren als ze erachter komt dat ik op het ding gereden heb en hoe leuk ik het vond.

EersteLaatste keer.

Die deur is eng.
Zie je niet dat die deur daar eng is?!
Die trap trouwens ook.
Ik ga me verstoppen.
Ga dicht tegen jou aan onder je lange rokken liggen.
Hé, wat zei ik nou!
Ik wil helemaal niet mee!
Weer zo'n raar trap ding, dit keer zelf met een gat eronder!
Zie je dan niet hoe ver het wel niet is naar de overkant!
Mooi dat ik niet mee ga.
Je kan de pot op met je snoepjes en je knufels, ik blijf lekker hier.

Maylinn ging voor het eerst mee in de trein.
Alle puppyboeken zijn het over een aantal zaken eens, en één daarvan is het je spruit nog voor hij drie maanden is blootstellen aan allerlei potentieël enge geluiden en plaatsen.
Nu ga ik nooit -of dan in ieder geval zelden- met de trein, daar ze zelden rolstoel- of scootmobiel geschikt zijn en meestal vol met mensen zitten die mij het in mijn eigen tempo lopen belemmeren, maar voor het geval ik ooit de neiging zou voelen me in het openbaar vervoer te begeven leek het me zaak dat onze pup daaraan gewend zou zijn.

Op het hissende geluid na van de sluitende treindeuren ging alles voorbeeldig.
Dus nu liggen Maylinn en ik op de grond naast de bank.
En slapen. Of drinken thee.
En rusten uit. Rusten veel, veel uit.

Er was duidelijke een reden waarom ik nooit met de trein ging...

Samenlevend, samenzoekend.

Nanne is ziek thuis.
Ik leef met hem mee,
En hou van hem, heel veel.
En gun hem zijn ziekte, zijn knuffels, zijn rust.

Voorheen had ik overdag het huis voor mezelf.
Kon ik in alle rust alles zelf indelen.
De hele bank voor mezelf hebben en alle series kijken die hij nooit keek.
Tegen niemand spreken, als ik dat zo wil.

Ik hou van Nanne.
Echt heel veel.

Is het erg egoïstisch dat ik wil dat hij weer aan het werk gaat?

Expertise.

Ik had al twee keer eerder pups.
De eerste werd bij ons thuis geboren en daar rolden we dus min of meer in.
De tweede was ongeveer zou oud als Maylinn toen ze bij ons kwam, maar maar de helft zo groot, en daar was ik iets gemakkelijker mee.
Toch ben ik ietwat de expert.
In de ogen van Nanne dan.
Zijn ouders haden honden, maar hij had zich, jong als hij was, nauwelijks met de opvoeding beziggehouden.
Ik had eerder pups.
En heb boeken.
En ze ook allemaal gelezen.
En Ervaring.

Dus ik moet het wel weten, als ze piept, jankt, blaft, achter de katten aanzit, niet wil meelopen aan de lijn of aan het tapijt knaagt.

Enig idee hoe ik aan hem uitleg dat ik ook maar een klein bang meisje ben met een angst om te falen en het liefst een open telefoonlijn opzet met de plaatselijke kynologenclub om elke minuut verzekerd te zijn van goedkeuring van mijn opvoedingsmethoden?...

Opvoedingsstress?

Met het oogje van hondje Maylinn gaat het beter.
Met haar opvoeding zowaar ook, ze lijkt 'zit' al te begrijpen.
Met mij en Nanne gaat het daarentegen steeds minder.
Iets met maag en darm infecties of ontstekingen en iets met stress en grieperigheid.

Nog even wat stilte dus hier.

Rust roest.

Heb ik eindelijk even een momentje voor mezelf, besluit ik daarin mijn mail te gaan bekijken.
En, als ik toch achter de pc zat, de laptop aan te sluiten, met CorelDraw te worstelen, het te verliezen, in ruil daarvoor met een oeroude versie van een Adobe tekenprogram te gaan werken en eindelijk de poster te maken die mijn spelletjes commissie zo hard nodig had.

Mooi natuurlijk allemaal, en mijn medeleden zijn me vast heel dankbaar, maar nu is het twaalf uur, moet ik eten, naar de stad en mijn dochter ophalen zodat ze de hier door het huis verstopte paaseitjes kan gaan zoeken.

Ik moet echt beter leren plannen..

Vroege problemen.

Ze heeft iets aan haar oogjes.
Blauw en donker en raar en vreemd.

Internet zegt allemaal nare dingen over erfelijke aandoeningen waar je blind van wordt. Niet bij haar ras weliswaar, maar wel bij dat ene ras wat zo verwant is aan het hare.

De dierenarts zei dat ik niet op het net had moeten kijken en dat ze waarschijnlijk een krabbel van de kat gehad heeft. Maar ik moet voor de zekerheid wel even naar Wageningen om naar de oogarts te gaan.

Die zei vervolgens dat je nooit op internet moet kijken, ook als het zondag is en altijd de dierenarts moet bellen en dat alles goed komt als we maar smeren met zalfjes en pillen en drankjes geven.

Het komt allemaal weer goed.

Gelukkig heeft ze opgeschreven wat Maylinn dan allemaal moet hebben aan pillen en drankjes, want ik heb er geen woord van verstaan.

Even geen tijd.

Ons nieuwe pupje Maylinn wordt zindelijk gemaakt.

Details later.