donderdag, augustus 31, 2006

Van de troon gestoten.

In elke vereniging met een beetje competitiegevoel worden lijsten bijgehouden. Nu zijn wij als vereniging enigszins alternatief en zou een rangorde dientengevolge niet geheel in dat beeld passen, maar om de Oppertapper toch iets te doen te geven laten we hem een lijst maken waarop staan hoeveel keer welk lid bardienstig is geweest in de afgelopen periode, het afgelopen jaar of sinds het begin der tijden.(1) En op de woensdagavond verenigingsborrel waarop aan alle barhelden een bonkaart (goed voor twee euro aan kwalitatieve verenigingsdrank) wordt uitgereikt circuleert daar De Lijst.

Ik was al een tijdje niet geweest op die verenigingsborrels en had een stapeltje kaarten liggen. Tenminste, dat dacht ik. En dat was nodig ook, want mijn voorraad betaalmiddelen in de vorm van rode bonkaarten was hard aan het slinken. Dus bleef ik achter om mijn beloning voor mijn dinsdagbardienst op te halen en, als ik er toch was, maar even te kijken waar ik stond in de top tien.

In vijf tot tien: geen Tylani. In tien tot vijftien: wederom geen Ty. Ik begon me lichtelijk ongerust te maken. Op de zestiende plaats: Tylani, 20 punten.
Zestien! Daar moest iets mis zijn!
Oh. Wacht. Dit was de lijst vanaf maart.
Andere lijst, de jaarlijst.
Ik struinde de eerste tien namen langs. En vond mezelf op twaalf met vijfenveerig punten.
Twaalf.
Twaalf!
Ik sta altijd bij de eerste tien! Wat heb ik fout gedaan, waar ben ik de mist in gegaan? Was ik zo lui of zijn de elf boven mij bovenmatig actief geweest?

Totaal in de war ging ik op huis aan.

Twaalf...

Volgend jaar moet ik harder werken.

(Eenmaal thuis leerde enig opzoekwerk dat ik vorig jaar de zevende plek bezette met zevenenveertig punten. Waaruit nauwelijks opgemaakt kan worden dat ik lui was dit jaar en dus de enige conclusie kan zijn dat de elf boven mij gewoon veel te hard gewerkt hebben.)

(Een goedmakertje was wel de Sinds Het Begin Der Tijden lijst. Waar ik op vijf stond. Met honderdzevenennegentig punten. Enig rekenwerk: Een bardienst is vier uur. Inmiddels heb ik dus zevenhonderdachtentachtig uren achter de bar doorgebracht. Dat is tweeendertig komma nog wat dagen. Of ruim zevenenveertigduizend minuten.)

(1)Dat begin der tijden, dat moet u ruim zien. In dit geval is dat sinds de oppertapper van 2000 ermee begonnen is.

Flauw....

Je wekker zetten en om zes uur proestend en steunend uit bed komen om toch vooral op tijd op het werk te zijn zodat je om half twaalf op die belangrijke afspraak kan zijn, om er dan achter te komen dat de afspraak in kwestie pas om drie uur 's middags plaats heeft en je dus nog minstens twee uur in bed had kunnen blijven liggen.

maandag, augustus 28, 2006

Zo goed als.

Bijna beter.
Beter genoeg in ieder geval om met het geplande werk te gaan beginnen vanmiddag.
De verkoudheid is er nog, maar met twee extra zakdoeken in de tas moet ik dat wel overleven.

De hoest, daar moest ik wat aan doen.
Vrijdag was ik moeizaam naar de drogist gereden om daar de discussie aan te gaan over de best werkende maar vooral niet te vieze hoestdrank.
Misschien zou ik over mijn kieskeurigheid heen moeten stappen, maar de ervaring leert dat ik, als ik iets smerigs mezelf moet toedienen, meestal na een keer of twee de kwaal ondergeschikt verklaar aan de viezigheid die ik in moet nemen. Dus legde ik uit aan de drogistmevrouw dat het voor mij echt héél belangrijk was om te weten hoe de drankjes smaakten. Iets wat je koopt maar niet wegkrijgt is feitelijk weggegooid geld natuurlijk en bovendien wordt ik er niet beter van.

Ik kwam thuis met een flesje Fluimucil, met volgens het opschrift iets van frambozensmaak.
Jaja.
Frambozengeur, dat wel. Maar verder een voornamelijk slijmerige chemische smaak. En iets vertelde mij dat als je na het kopje hoestdrank een groot glas Yoki naar binnen werkt het effect van de drank ietwat verloren gaat.
Op zaterdag probeerde ik de drank zonder smaak verdrijvende dranken erachteraan. Zondag hoestte ik nog steeds de longen uit mijn lijf.
In het verleden had ik altijd last van kriebelhoest, zo'n irritant kuchje waar je spontaan meer van gaat roken omdat je dan wel slijm kunt ophoesten en waar een beetje dropdrankje of het zuigen op wat Vicks prima tegen helpt.
Dit was anders.
Dit was een soort hoest die mij het gevoel gaf dat mijn longen binnenstebuiten gekeerd werden. Iets waar ik van dubbel klapte en naar adem snakte van pijn.
Iets waar de Fluimucil duidelijk niet tegen hielp.
Het werd tijd voor rigoreuze maatregelen. De kwaal was hier duidelijk niet ondergeschikt aan de viezigheid die ik eventueel in zou moeten nemen om er van af te komen.

Van vriendje leende ik een grote fles Bisolvon. Smerig, chemisch spul. Zo vies dat er niet eens smaakstof doorheen zat. Maar zou wel erg goed moeten zijn, iets met chloor en hexine en meer van dat soort enge namen erin.

Vanmorgen nam ik mijn eerste maatbekertje vol. Kokhalste, slikte. Wachtte vijf minuten voor ik een glas Yoki inschonk. Wachtte toen nog maar wat minuten.

Het eerste bekertje is weg, de vieze smaak ook, en ik leef nog.

Nu de hoest nog weg.

(Als ik bisolvon mag geloven kan dat niet langer dan twee dagen duren. Dus, beware, vanaf woensdag weer een overdaad aan actief logwerk van mijn kant)

Opruimdwang na een week ziekzijn.

Draagkrachtmeting IB groep; in te leveren voor 1 september.
Kwijtscheldingsformulier Gemeente Belastingen; zes weken na dagtekening (26 juni) in te sturen.
Foutief formulier Huurtoeslag; bezwaar indienen acht weken na 31 juli.
Acht acceptgiro's, in data variërend van 21 juni tot 3 augustus.

Niemand kan beweren dat ik niet mijn best doe om mijn huis op orde te krijgen...

(zou chaos in je hoofd als acceptabel excuus gelden voor het te laat inleveren van formulieren..?)

zondag, augustus 27, 2006

Dierenliefde.

Ooit schafte ik mij een pantertje aan, een kleintje, voor in mijn auto. Ik doopte haar FiannGuila, kortweg Guila en maakte haar mijn mascotte. Later zou ik er een zusje bijkopen -de achterkant van de auto dient ook bewaakt te worden- en haar LayQuika dopen.
Een aantal maanden later vond ik in een willekeurig tankstation haar moeder.
Groot en erg duur, maar een mooie vervanging voor de beer die jaren in mijn woonkamer had gelegen en bij de brand overleden was. Ik tastte diep in de buidel en kocht Maigeira, die voortaan mijn huis en Lyka's schoenen mocht bewaken.

Hoe ik in de droom in mijn ouderlijk huis terecht kwam is een raadsel. Het was een van de weinige dromen met naaste familieleden erin waarin ik niet bang of boos was. De zolder was veranderd, twee keer zo groot geworden en ook beneden werd verbouwd. Ik sliep in allebei de kamers waar ik al kind ook in sliep en had een kat. Een zwarte, of misschien een grijze, het verschil was niet geheel duidelijk. Ergens in de droom veranderde de kat, groeide en werd zwarter. Niemand scheen verbaasd te zijn over de aanwezigheid van een panter in huis. De andere kat kroop wat weg onder de planten, maar dat was dat. Ik moest haar uitlaten, niet aan een lijn, maar toch, een panter op een kattenbak was wat vergezocht natuurlijk. Ik pakte mijn schoolspullen in, ruziede met mijn broertje over de aan te trekken sokken en stapte met Maigeira de deur uit onderweg naar de trein naar school.

Na het ontwaken kon ik mij enkel verbazen over het feit dat ik uren in het huis van mijn ouders had doorgebracht zonder op welke wijze dan ook ruzie te maken met of bang te worden van mijn moeder. Wel was ik bij het opstaan kortstondig verbaasd dat mijn rode kater Thyrin gekrompen leek, en bovendien niet zwart..

vrijdag, augustus 25, 2006

Tijd dodend met nutteloos-weetjes-blad.

"33% van de nederlanders vind dat kinderen in meer of mindere mate verantwoordelijk zijn voor hun gevoel van ongelukkig zijn."

Je gaat je afvragen: komt dat van mensen mét of zónder kinderen...

Hoop doet leven -nu dat beter worden nog-

Iedere dag word ik wakker met de hoop dat het vandaag over zal zijn.
Of in ieder geval minder.
Geen zeurende keelpijn, stekende hoofdpijn of snotterneuzen.
Iedere dag kan ik mezelf in ieder geval een half uur voor de gek houden.
Halverwege het ontbijt beginnen mijn benen het te begeven en kruip ik wederom op de bank; nog een lange saaie dag televisieseries voor de boeg.

Waarschijnlijk heb ik voor het einde van het weekend ook het tweede seizoen van Stargate SG1 uitgekeken...

woensdag, augustus 23, 2006

Goed ziek zat.

Inmiddels mag het wel over zijn.
Ik ben het nu wel zat.
Eigenijk ben ik veel liever in de regen bij mijn vereniging en alle nieuwe studentjes.

In plaats daarvan hang ik op bank en bed, verveel me te pletter omdat vriendje pas nadat hij voor mij is ingevallen bij de vereniging zijn gezicht komt laten zien, kan niet slapen, heb nét geen koorts maar wel overal pijn en een dusdanig gevoelige loopneus dat iedere aanraking in een straal van een meter rondom het getroffen orgaan voor spasmen en irritatie zorgt, en zodoende iedere liefkozing van vriendje -als hij er uiteindelijk wel is- uitsluit.

Ik ben het zat.

En word me pijnlijk bewust hoe goed er met ME eigenlijk nog te leven valt...

maandag, augustus 21, 2006

NOwee

Wat is dat toch met griepvirussen dat ze je uitsluitend bespringen als je het heel, heel druk hebt...

donderdag, augustus 17, 2006

Nog niets uitgeruimd.

Ik ging uitrusten.
Dat was wel nodig ook, want al na twee dagen merkte ik dat bij het geluid van de wekker ik enkel naar de woonkamer kon strompelen om hem uit te zetten om vervolgens weer in bed te ploffen.
Ik zou vooral nog niet beginnen met werken, het rustig aan doen, wat opruimen, wat administratie doen. Niets al te gek, vooral.

Mijn dinsdag bardienst ging niet door, als men in een vereniging activiteiten wil ontplooien doet men er goed aan zich eerst in te schrijven, hetgeen ik straal vergeten was. Maar ook dat was goed, dan had ik meer tijd om uit te rusten.

Gisteren zou ik wat licht verenigingswerk doen. En wat verven.
Ieder jaar is er in elke zichzelf respecterende studentenstad een OWee, en daar ook Delft over een universiteit beschikt bij ons ook. Nu is mijn vereniging geen officiële studentvereniging, maar we doen wel mee. Vier dagen met bandjes, cabaret, disco's en vele andere activiteiten die hopelijk veel nieuwe leden aantrekken.
De commissie die het plannen van die Ontvangstweek op zich neemt begint in februari en ook dit jaar zat ik er in. Veel vergaderen vooral, en in de zomer toezicht houden op de andere leden die jouw spullen in elkaar gaan klussen.

Of, zo zou het moeten gaan.
De banieren, twee bij zes meter, die aan het gebouw komen te hangen, moesten nog genaaid. En geverfd. Geverfd in de zin van pietepeuterige lettertjes met grote kwasten die je met een overhead projector op je doek projecteerd naverven. Dat kon ik wel even doen, in een vrije middag. Erg lang kon dat nooit duren. Na vier uur had ik overal pijn en had ik pas dertig centimeter doek af. Ik had me duidelijk vergist in de hoeveelheid werk die er ging zitten in het verven van een doek. En na deze moet er nog een af.

Vanmiddag ga ik wederom wat verenigingswerk doen. Vanavond doe ik een poging het bouwem van een twee bij anderhalf meter groot buitenspel te combineren met de laatste vergadering voor de OWee. Morgen sta ik -blijkbaar doch mij geheel ontschoten maar wel in de notulan aangegeven- als verantwoordelijke op een disco. Zaterdag is mijn maandelijkse roleplayavond. Zondag val ik in coma, maandag begint de OWee.

Iets zegt me dat ik voortaan zelfs vrije tijd moet plannen...

maandag, augustus 14, 2006

Oogst van een weekje weg.

We zijn weer thuis.
Gisterennacht reden we om iets na twaalven Nederlands grondgebied binnen.
In zes landen geweest, verregend, verkleumd, moe maar uiterst tevreden.

Ducky is uitgeruimd en weer terug bij zijn rechtmatige eigenaar.

Het lijstje van vandaag:
Honderdvijftien emailtjes bekijken, een decimeter post doorwerken, uitpakken en wassen, wassen, wassen.

Ik denk dat ik op vakantie ga, om bij te komen.

vrijdag, augustus 04, 2006

Metereologisch.

We zijn zo goed als weg. Ik heb de stress omtrent het inpakken overleefd, ben niet boos geworden toen de koelelementen onvindbaar bleken en heb de sleutels bij de kattenetengeefster achtergelaten. Alleen de route moest nog worden uitgeprint. En als we dan toch achter de pc zaten kon ik meteen wel even kijken wat voor weer het gaat worden daar.

Dat er een hoop regen zou zijn verbaasde me niets. Wat me wel verbaasde is dat het zo koud was. Veertien graden is zelfs voor berggebied wel erg koud in augustus. Vriendje meldde dat het bij hem bewolkt was op maandag. Waar zat hij dan? Via de website van de camping was er nog wel een Duitse weerpagina. Ja, Duits. Kom op nou. Engels is veel beter. Maar toch maar even kijken.

Op de Duitse site is het vijf tot zeven graden warmer dan op de Amerikaanse. Het regent er wel een dagje extra, maar dat zou ook kunnen liggen aan mijn gebrekkige kennis van weerjargon in het Duits.

Ach, ook in de regen kan je een fijne vakantie hebben. Zometeen gaat de computer uit. Voor het eerst sinds de vakantie van vorig jaar een hele week uit. Gaat u me een beetje missen?

woensdag, augustus 02, 2006

Stil hier.

Over twee dagen ga ik op vakantie.
Voor die vakantie moesten auto's geregeld, die nieuwe banden moesten en uitgezogen wilde worden. Er moesten maten van tenten doorgegeven, gereserveerd bij campings en brieven verstuurd in drie talen. Er moesten lijstjes gemaakt en plannen opgesteld. En er moest worden ingepakt.

Dus waarom, waarom toch, zei ik 'Ja' toen een medelid van de vereniging belde met de vraag of ik banieren wilde naaien? De banieren in kwestie zijn zeven, zeven en vijftien meter lang. Gewenste naaiactiviteit: zomen aan de zijkant en stabiele grote ruimtes voor houten stokken aan boven en achterkant.

De draad mag mij niet. De naaimachine mag mij ook niet. Als drukke vereniging die voor de zomer dicht is een flink verbouwd wordt hebben wij in het hele gebouw geen enkele vindbare rolmaat en bovendien ben ik weggestopt in het uiterste hoekje van de zolder, met constante herrie van de ventilatie en geen goede radiostations.

Ik ben dringendaan vakantie toe.