One down, two to go.

Lang geleden haalde ik uit de bibliotheek een boek wat 'Nummer 19' heette. Het ging over een jongen, Jonas, die in de perfecte wereld leefde. Zo'n toekomst beeld waarin alles gereguleerd is en niets meer zelf te kiezen. Uiteindelijk komt hij erachter dat de wereld helemaal niet zo perfect is als dat hij dacht dat hij was. Ik heb het toendertijd twee keer gelezen en heb het boek daarna nooit meer teruggevonden. Niet in de bibliotheek hier en ook niet in de grote bibliotheek in de grote stad.

Om eerlijk te zijn was het zelfs al zo lang geleden dat ik het bijna vergeten was. Tot goede vriendin I. een maandje of wat geleden met de SFX kwam aanzetten, een Engels Sience Fiction blad. Ooit in hetzelfde lang geleden als toen ik het boek las had ik haar ervan verteld. Zij kon het in de bibliotheek ook niet vinden, maar zij had het wel onthouden. En kwam mij speciaal vertellen dat er twee vervolg boeken zijn van dezelfde schrijver en dat ze er een film van aan het maken zijn. Die film, die boeide me niet zo. Maar de namen van de boeken des te meer en ik struinde Amazon.co.uk af op zoek naar de boeken.

Eergisteren werden ze bezorgd, er lag geen briefje in de brievenbus maar een postbode die slim dacht te zijn (en hopelijk wist dat de inhoud niet breekbaar was) besloot ze door het open keukenraam te werpen zo de keukenvloer op. En zo begon ik om half vijf aan 'The Giver', de Engelse versie van Nr. 19. En om acht uur, toen ik naar bed moest omdat de volgende ochtend mijn wekker op vier uur stond, las ik het hoofdstuk uit en legde ik het boek weg. Feitelijk wist ik toch al hoe het eindigen zou. Ok, ik nam het boek mee naar bed en las het volgende hoofdstuk nog uit. Nu ja, ik ga meestal pas om negen uur naar bed, dus las ik ook het daaropvolgende hoofdstuk uit. En ergens was zes uur slaap misschien ook wel genoeg dus las ik nog een hoofdstuk uit. Om tien over tien had ik het hele boek uit en kon eindelijk voldaan gaan slapen. Om tien over vier stond ik naast mijn bed om aan de productieve nieuwe dag te beginnen. Om half vier kwam ik daarvan thuis en viel in een coma.

Hoezo boekverslaafd...?

Inspiratiemoment.

Nu ik erover nadenk vind ik het best wonderbaarlijk dat ik het voor elkaar weet te krijgen om logjes te schrijven voor zes uur 's ochtends..

Twee doden.

Wat denkt u?
Hagrid, Ron, Hermelien? Of Harry zelf?

Grensgebied.

Vandaag was ik vrij van werk en dus kon ik, na een snelle tour door een veel te nat Zuiderpark, heerlijk laat opblijven. En vooral kon mijn verenigingsschoonmaak verplaatst worden naar een uur of één. Ik bracht de hele ochtend door op de bank met een pot thee en een boek, ergerde mij eraan dat het met een cliffhanger eindigde (want een van een serie) en begaf mij langzaam aan de stad in.

Maandag is een makkelijke dag als je verenigingsschoonmaker bent. Enkel de kelder en de wenteltrap willen schoongemaakt worden en dan kan je heerlijk hard je eigen muziek draaien de hele tijd. Zo ergens rond mijn tweede pauze kwam ik E. tegen, het bestuurslid van de dag die graag mijn mooie muziek willen terugdraaien om zoiets onzinnigs te doen als telefoneren. Nu ja, het moet dan maar. Ergens in de gang naar de hoorn bedenkt ze zich en draait zich om. "Hé Ty, jij kan ook scheppen*. Zou je dat niet na de schoonmaak kunnen doen?"

Nu ben ik morgen niet vrij van mijn werk en loopt de wekker als vanouds on half vijf af en had ik bovendien eigenlijk bedacht dat in een keuken staan met al dat eten momenteel niet zo'n goed idee voor mij was. Dus zei ik moedig en vol assertiviteit dat ik graag om negen uur in bed wilde liggen vanwege het vroege werk. Zo. dat had ik hem toch maar even gelapt. Ik kan best assertief en standvastig zijn. "Ja maar", zei E., "we hebben nog niemand voor vanavond, en ik kan best voor je invallen hoor dat laatste stukje."

Erm.. Ja.. Nou.. Nou, goed dan. Voor deze ene keer dan...

Er moet een wet komen. Eentje die verhinderd dat mensen doorvragen. Of druk uitoefenen. Of je overhalen. Of ik zou nog assertiever kunnen worden, daar ben ik nog niet uit.
Woensdagavond ben ik vrij. Dan ben ik alleen met bank, thee en tv. Dat u het alvast weet.

* Scheppen: de kunst van het zich in de keuken bevindende schepbalie staan en de klanten van een goedgevuld bord eten voorzien.

Respect voor mijn vakantieplannen...

Dat vroege verenigingswerk, dat was bedoeld om te sparen voor een aanhanger. Zo'n karretje waar de scootmobiel dan mooi oppast als ik met Lyka op vakantie ga. Ik had uitgerekend dat ik honderdvijfennegentig euro zou verdienen in de drie weken dat ik mezelf om half vijf uit bed sleep. Daar moest dan ook nog wat eten van gekocht worden, maar de rest moest net genoeg zijn.

Toen wilde ik met de auto naar Leidschendam. En kwam er halverwege rook onder de motorkap vandaan. Of nu ja, iets wits. Dat in combinatie met peipende en knipperende lampjes begeleidden mij naar vluchtstrook en wegenwacht. Van de ANWB mocht ik geen meter meer rijden. Toen na een kwartier -ik moet vakar pech krijgen op gevaarlijke snelwegen, normaal zijn ze nooit zo snel- de gele auto aankwam was al snel de diagnose gesteld: lekke radiator. Nog wel mee te rijden, mits elke tien minuten het waterpeil zou worden nagekeken en ik terstond met de garage zou bellen voor vervanging.

Aldus geschiedde en zo werd ik gisteren door de garage opgehaald om mijn Taya met splinternieuwe radiator te bewonderen. Schade: tweehonderdvijfentwintig euro.

Ik geloof dat Lyka en ik onze week in het Zwarte Woud omzetten in een weekje thuisblijven...

Nieuw en anders.

De kapper heeft weer flink aan mij verdiend. Maar het is nu dan ook heel wat anders geworden. Kort, en springerig, met soort van pony maar liefst. Waardoor ik zowaar het idee heb dat ik er uitzie als de zesentwintig die ik ben in plaats van als negentien. Dat haar op je voorhoofd is wel flink wennen trouwens. En dus kocht ik er maar meteen een leuk hoedje bij, dan kan ik daarmee spelen in paats van met mijn haar. En, zoals met alle nieuwe dingen, ben ik dus de komende weken nergens te zien zonder dat hoedje...


En als we dan toch bezig zijn:
hiero: ty met vlechtjes
daaro: ty zonder hoedje (alleen voor de foto)
en daar: met hoedje.

Ongeduld bestraft.

Na amper drie weken met een heleboel vlechtjes rond te hebben gelopen en iedere avond braaf onthoudend dat dat in een grote vlecht en onder een hoofddoek moet, was ik gisteren zo moe dat ik besloot dat mijn haar dat maar moest kunnen hebben, zo veel zou ik vast niet draaien in mijn slaap. Het resultaat was een bonk klit op mijn achterhoofd vanochtend. Met pijn en moeite wurmde ik de meeste vlechtjes uit de klit en had rond een uur of twaalf ineens een heel stuk naakt haar onder nog ongeveer honderd vlechtjes. En toen ging het jeuken. En dan bedoel ik niet zomaar jeuk, maar echt Jeuk, van het ergste soort. Toen ik klaar was met werken was ik het zat, en besloot ik rigoreus tot de verwijdering van alle vlechtjes.

Ongedurig als ik was wilde ik snel van de jeuk af en begon al in de bus met het uithalen. Misschien was ik iets té ongedurig. Hoe dan ook, toen ik thuis na het avond eten alle vlechtjes eruit had en onder de douche was gesprongen (waarbij ik zoals al te verwachten viel een deel van mijn haar ook nog eens in de borstel en het putje achterliet) had ik nog maar vrij weinig haar over. En mijn haar is van zichzelf al vrij dun...

Binnekort heb ik een nieuwe coup. Iets korters, denk ik. Net nu ik eindelijk op een langte was waar ik al jaren niet meer geweest was en o zo trots was op mijn lang wordende haar.

Maar hoe heerlijk is het om gewoon weer op je hoofd te kunnen kriebelen. Echt, krabvoldoening wordt zwaar onderschat.

My girl, my girl.

Lyka moest proefzwemmen vandaag. Ik had er nog nooit eerder van gehoord, maar dan ga je zwemmen zoals bij je diploma, met kleren en al, en als dat goed gaat mag je afzwemmen.

Zwemmen is een beetje een heet hangijzer bij Lyka, ze heeft in de meivakantie al extra lessen gehad maar blijft een beetje het schoolvoorbeeld van begaafde kinderen die op mototrisch gebied wat achterlopen. Niet dat ze niet zwemmen kan, dat zeker niet, maar ze zwemt vooral niet zoals de zwemjuf dat graag zien zou.

Vanochtend had ik haar aan de telefoon, en vonden we dat ze alle succeswensen maar mee moest nemen en vooral haar best moest doen. Vanmiddag bleek dat, vooral door een gebrek aan oefenen in zwemmen met kleren aan, het watertrappelen vooral erg moeilijk bleek. En dus mag ze niet afzwemmen.

Zelden had ik zoveel last van plaatsvervangend schaamte en faalgevoel, toen ik een zeer timide meisje telefonische knuffels gaf...

Jaloezie?

Het gekke is, ergens ben ik best trots op mijn mogelijkheid om zo verschrikkelijk vroeg op te staan en dan nog tot op zekere hoogte wakker te zijn ook. Waarvandaan komt dan toch het vreemde gevoel van sociale ontbondenheid als ik de vereniging binnenloop om half zes en zeven doorzakkers tegenkom? Al had ik niet moeten werken, ik wil helemaal niet tot zo laat blijven...

Vroege ochtend.

Het is kwart over vier. Ik ben wakker, kijk naar de wekker, zet de cd weer opnieuw aan en draai me nog eens om. Het is kwart voor vijf. Ik ben nog steeds wakker, kijk naar wekker en heb al een hand gereed om de cd opnieuw aan te zetten en me weer om te draaien als het licht aangaat. Twee tellen later gaat de wekker af. Oja. Nieuw werk. Heel vroeg nieuw werk. Ik draai me om, probeer mijn ogen te sluiten voor de lamp die ik om mezelf uit bed te irriteren op de tijdklok heb gezet en hou het vol tot de tweede wekker in de woonkamer afgaat.

In het kader van de komende vakantie had ik besloten om naast het nieuwe vrijwilligerswerk ook vier dagen in de week verenigingwerk te doen. Om wat geld te sparen voor een aanhangwagen. Verenigingwerk van half zes tot half negen 's ochtends wel te verstaan.

Het schemert buiten. Best mooi eigenlijk, zo'n grijze morgen. Straks zie ik op de brommer de zon opkomen. En eigenlijk ben ik al best wakker nu. Wacht maar, hoor ik een stukje van mijn geest zeggen. Wacht maar, tot het middag wordt.

Snaakpapillen.

Je kind als bij wijze van proef caramelpasta voorzetten in plaats van chocopasta -want die laatste is eetbuigevoelig bij de ouder en dus in het huishouden minder wenselijk- is, op zijn zachts gezegd, een boeiend experiment.

Piepende herinnering.

Het is niet dat ik chaotisch ben, ik ben meer vergeetachtig. Als het niet op kaldender, hand of telefoon staat geschreven is het bijna een vrijbrief om vergeten te worden. Zelfs mijn telefoontjes naar Lyka en het verschonen van de kattebak staan in mijn agenda, omdat ik het anders vergeet. Maar sommige dingen kunnen niet in je agenda. Wanneer je olie moet bijvullen in je auto bijvoorbeeld.

Meestal ben ik daar echter nog wel op tijd bij. Een keer in de zoveel tijd sta ik stil bij een willekeurig benzinestation en bekijk ik oliepeil en bandenspanning. Niet om de vereiste twee weken, maar dat doet dan ook niemand naar het schijnt. Maar de laatste tijd was ook dat me nog al ontschoten. En zo reed ik, jawel, naar huis met Lyka en hoorde een vreemd gepiep. Dat gepiep bleek vergezeld te gaan van een knipperend rood lampje om mijn dashboard. O oh...

Het bleek allemaal mee te vallen, ik kocht bij het benzinestation een liter schreeuwend dure olie (want geen kruidvat in de buurt met goedkopere) en het peil kwam weer braaf binnen de streepjes uit. Wat hebben we nu geleerd? Vaker olie kopen. Nee, vaker olie controleren. Op de agenda zetten dus maar. Derde zaterdag van de maand: oliepeil en bandenspanning (als we toch bezig zijn). Ik ben helemaal niet vergeetachtig...

Vreemdsoortige spiegel.

Ik was bijna klaar met mijn werk in de vereniging en stond even te praten met onze kok, de enige betaalde kracht, toen de bezorger van de groente van die dag arriveerde. En vervolgens voltrok zich de vreemdste conversatie die ik in tijden bijwoonde:

Bezorger: 'Mooi personeel heb je, W.'
Kok W.: 'Dit is de mooiste vrouw van Nederland.'
Ik: 'Nou...'
Kok W.: 'Was je liever de mooiste vrouw van de wereld geweest? Dat weet ik niet hoor, de wereld is groot.'
Ik: 'Nederland is ook groot hoor...'
Kok W.: 'Dat zeg ik dus, een van de mooiste vrouwen van Nederland.'

Aan de ene kant was ik gevleid, bijna tot blozen toe. Aan de andere kant dacht ik: 'Zien ze het dan niet? Ik ben toch dík?'
Misschien moet mijn lichaamsvisie maar eens worden bijgeschaaft...

Nutteloos natuurgeweld.

De onweersbui had zich precies tussen de vereniging en mijn auto gepositioneerd. Niet dat ik wat op regen tegen had, zo na die dagen net geen hitte golf. Dus toog ik opgewekt door de neerstortende druppels. Tegen de tijd dat ik de honderd meter naar mijn auto had afgelegd waren enkel mijn sokken -want in waterdichte schoenen- nog droog. Eenmaal in de auto en onderweg ploeterde ik mij keer op keer door plassen van bijna de helft mijn wielhoogte, die watervallen tot twee keer de grote van mijn auto gaven. Maar, het deerde me allemaal niets. Het zou nu immers koeler worden. Vooral daar, waar ik het zo hard nodig had.

Dat mocht ik willen.
Eenmaal thuis en afgedroogd in pyjama hempje bleek de slaapkamer nog net zo achtentwintig en een half als voor het noodweer...

Anders dan vroeger.

De laatste tijd ben ik mijn computer een beetje zat. Geen idee waardoor dat komt eigenlijk. Voorheen bracht ik per dag verschillende uren achter internet door, tegenwoordig moet ik mezelf dwingen om op woensdag mijn email te lezen omdat ik anders achterloop bij de vergadering. Ik bekijk geen fora meer, of liever, ik bekijk ze wel, gooi een venster open in de hoop dat ik het lezen ga, en gooi het venster na drie dagen toch maar dicht als ik ga herstarten, ongelezen.

Ik heb het vrij druk, dat dan weer wel. vriendin N. is nog steeds bezig mijn haar van vlechtjes te voorzien -honderd al inmiddels!- mijn vrijwilligerswerk in vereniging en computerlokaal neemt bijna drie hele dagen in beslag, de huishoudelijke hulp, fysio en fitnessleraar willen ook tijd en met het mooie weer wil ik af en toe de deur uit. Als ik in de week twee vrije avonden heb is het veel tegenwoordig en breng ik ze meestal op de bank voor de televisie door. Maar als ik aan de andere kant een zo geheel vrij weekend heb dat ik me te pletter verveel breng ik het ook op de bank voor de televisie door, of op de bank lezend. Ik heb in drie weken zes dikke bibliotheekboeken uitgelezen, en amper een a4tje gelogd. Eigenlijk moet ik niet zeuren over geen tijd, eerder zou ik moeten spreken van 'geen zin'. Het vreemde is dat ik geen idee heb waar die plotselinge onwil vandaan gekomen is.

Misschien is mijn leven wel zo normaal geworden dat ik niet weet waarover ik nog schrijven moet. Voorheen lagen de onderwerpen voor mijn log voor het oprapen, door het hele huis heen vond ik blaadjes met grote letters LOG en dan wat regels die ik mooi wilde verwerken erin. Maar de laatste tijd lijkt mijn leven saai. Of in ieder geval niet interessant genoeg om er een stukje aan te wijden daar ik u niet steeds wil vervelen met het wel en wee van de eetstoornis. Zometeen ga ik, als ieder ander bergelijk persoon, op maandagochtend naar mijn werk. Ik ben om twaalf uur weer klaar, dat daargelaten, maar voorlopig begint mijn werkweek precies zo als die van al die andere Nederlanders.

Misschien gaat het inderdaad wel heel goed. Of misschien hou ik mezelf en u allen voor de gek, omdat ik te graag wil dat het goed gaat. Daar ga ik even over nadenken. Ondertussen hou ik het maar op het eerste.

De kosten van schoonheid.

Allemaal heel mooi hoor allemaal, vriendinnen die je haar willen vlechten. Maar heeft u enig idee hoeveel uur je daarvoor stil moet zitten?...

Duivelse dinsdag?

Het voelt helemaal niet anders hoor, zo'n 06-06-06.

Mondje dicht.

Vrienden vroegen mij om te helpen verhuizen. Daar ik dol ben op autorijden zie ik totaal geen problemen om mijn Taya daarvoor uit te lenen, mits de benzinekosten vergoed worden want voor niets gaat zelfs de zon in bepaalde gebieden niet op. Vriend M. besloot wat vroeger onderweg te gaan dan afgesproken, daar ik toch al wakker en alert was. 'Dan kunnen we mooi vroeg de boedelbak ophalen'

...

Zo'n boedelbak, dat is een dubbelasser. Eentje met een kooiconstructie en een zeil erop. Met vooral een hoop kilo's. Mijn oude busje Mick had dat prima aangekund, maar mijn Taya is een achttien jaar oud polo'tje van maar zevenhonderd kilo, waar ik maar zevenhonderdvijftig kilo mee mag trekken zonder aanvullend rijbewijs. Niet dat ik nu zo ontzettend maal om dat extra lettertje op mijn rijbewijs voor twee keer rijden van stad A. naar stad B., maar de hoeveelheid kilo's die dat op mijn trekhaak zet...

Ik moet écht leren assertiever te worden.

Je weet pas wat je mist...

Lyka heeft een kinderkeukentje. Zo'n veel te plastic kleurig geval wat ooit door vrienden voor haar vierde of derde verjaardag werd gegeven onder het motto: 'dat krijg je van mamma vast niet', en dat klopte ook. Ik heb het niet zo op plastic speelgoed, en al helemaal niet op het soort waar weinig tot geen fantasie bij komt kijken. Heel raar, want ondanks mijn antroposofisch gevoel tegen plastic keukentjes en voor zelfgemaakte houten troep hebben en spelen wij wel op playstation en nintendo. Maar eenmaal hier ga ik het kleurige geval niet wederafbreken, en Lyka leek het nog bijzonder leuk te vinden ook. Diverse ochtenden werd mij onzichtbare pannekoek en zelfgemaakte vruchtensappen voor geschoteld op mooie plastic kopjes.

Kinderen worden ouder. En zeven jaar is veel te oud voor plastic keukens. Dat vind Lyka ook, zij het bij vlagen. Feitelijk is het enkel een kleurige stof vergaarbak. Haar kamer was heringericht en er was eigenlijk geen plaats voor de keuken, het werd tijd dat die in ruil voor wat euro's naar een andere eigenaar verhuisde.

Hij staat nu een kwartier op marktplaats. Is feitelijk nog niet weg, nog niet eens ontmantelt en staat in de logeerkamer. Maar ze mist hem nu al...

Gave gave?

'Te veel zorgen' msn'de hij.
'Hoezo?' schreef ik terug.
'Nu ja, met je financiën, eetstoornis, ME, angsten, nu griep, need I go on?'

Ik was stil, dacht er even over na.
'Valt wel mee toch' schreef ik uiteindelijk.
En ja, meestal vind ik dat ook. Lang geleden heb ik immers verdringen tot een kunst verheven. Het was een eerste levensbehoefte, misschien een gave, zoals hij het stelde. Hoe dan ook was het ooit noodzaak en nu de realiteit van alledag.
Alle nare dingen worden, indien niet momenteel getriggerd door het een of ander, vakkundig begraven onder ettelijke tonnen lood en beton. Als het echt nodig mocht zijn kan ik er mijn eigen twin towers nog op bouwen. En eigenlijk bevalt het me prima. Het is misschien niet al te gezond, en waarschijnlijk niet tot in eeuwigheid vol te houden, maar voorlopig redt het mij de dagen door, houdt het me stabiel. Misschien een gave, in ieder geval een kunstvorm.

Want laten we eerlijk wezen, wil ik weten hoe ik er aan toe zou zijn als ik me elke dag druk zou maken om ziek zijn, geen geld hebben, niet normaal kunnen eten en een op zijn best zeer onzekere toekomst? Nee toch. Twin towers it is.

God,

die meer vrije tijd die ik graag wilde hoefde echt niet gehonoreerd te worden in samenwerking met het griepvirus....