Ik word zelden mobiel gebeld. Ik word uberhaupt zelden gebeld, tenzij het bedrijven betreft. Dat is natuurlijk deels aan mijzelf te wijten. Contacten willen graag onderhouden worden, en als je zelf zo goed als nooit via telefoon laat weten hoe het gaat is de kans dat je vrienden jou opbellen om te vertellen hoe het hen vergaat vrij klein.
Maar het heeft ook zo zijn voordelen. Zo zit ik zelden in tram of trein me te generen omdat een vriend of vriendin een persoonlijk gesprek wenst te voeren, sta ik niet in supermarkten telefonerend naast schappen, en hoef ik in belangrijke gesprekken niet na te denken over het uitzetten van het geluid van mijn telefoon.
Voor die laatste onzorgvuldigheid moest ik natuurlijk wel een keer gestraft worden. En ja hoor, middenin een belanrgijke uiteenzetting van mij aan mijn psycholoog over de veranderingen van de laatste jaren en het hoe en waarom daarvan ging ik af. De MacGyver tune die ik vaker uit mijn televisie dat uit mijn gsm te horen krijg. Het was M., die graag wilde vertellen welke doeken hij had gevonden voor de disco aankleding die wij voor de vereniging in het elkaar aan het zetten zijn. Ik voelde me bijna belangrijk.
Sterker nog, belangrijk genoeg zijn om gebeld te worden voelde zo goed, dat ik me bijna voornam mijn telefoon contacten wat aan te halen. Zodat ik wat vaker gebeld kan worden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten