MIjn fietssleutels waren kwijt. En die bevonden zich aan dezelfde bos waar ook de brommersleutels aan zaten. Ik belde vriend D. die de brommer met lekke band naar de fietsenwinkel zou verplaatsen af en bracht vele minuten door met informeren naar de mogelijkheden om bijgemaakte sleutels te verkrijgen van mijn veel te dure sloten.
Toen werd ik gebeld door Papa P. Dat er een meneer had gebeld. Of er een Tylani woonde op dat telefoonnummer. En ineens herinnerde ik mij het naamplaatje wat ik jaren geleden had laten maken. Zo'n 'in geval van nood' kettingkje, met je naam en de te waarschuwen personen erin gestanst. Papa P. had zijn nummer opgeschreven en ik belde terstond terug. De aardige meneer had mijn sleutels bij de tramhalte zien liggen. Naast de plek waar ik mijn fiets aan de paal had gebonden omdat mijn lijf toch de rust van het openbaar vervoer prefereerde, en waar de sleutels waarschijnlijk uit mijn zak waren gevallen. En de meneer had sleutels en fiets mee naar huis genomen en veilig in zijn berging gezet. Natuurlijk mocht ik die 's avonds komen ophalen, hij was toch thuis, geen enkele moeite.
Met drie euro voor een bloemetje stopte ik bij het benzinestation, om mijn redder in nood wat als tegenprestatie te leveren en kwam erachter dat alleen benzinestations aan de snelweg bloemen verkopen. De meneer in kwestie bleek dat geen enkel probleem te vinden. 'Dat doe je toch gewoon als je iets vindt?'
Model burgers bestaan nog.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten