Met pijn in het hart.

De zon scheen zo mooi dat we haast zonnebrillen wilden. Het was koud, maar heel mooi. Lyka maakte een half uur lang foto's in de vlindertuin, bewonderden het pasgeboren neushoorntje en van de meegekomen vriendin A. kregen we twee knuffelbeestjes.

In ruil daarvoor heb ik nu de griep die Lyka had. Ervan uitgaande dat zij die niet opnieuw kan krijgen gaat zij morgen weer naar school na een week vakantie. Ik blijf thuis, met bank, tv en kopje soep. Zelden stak haar heengaan mij op zondag meer...

Mooie dag.

Langs de grijze randen van de flat ontvouwen zich gouden zonnestralen. Haar ogen zijn blauw als de onbewolkte lucht en kijken onbevangen en koortsvrij de wereld in.

Lyka is beter.
Wij gaan naar de dierentuin!

Hoofdvragen.

Vriendin S. belde. Dat het met de afspraken een beetje was misgelopen de laatste tijd. Zij kon niet, ik kon niet, bussen reden niet, ik belde af. We spraken af dat ze zou komen eten. Lyka is ziekig en ging halverwege het eten naar bed en S. verkondigde tijdens de afwas dat ik was afgevallen. Volgens mij was ik sinds haar laatste bezoek zelfs aangekomen, maar wie weet een kilo afgevallen. Ik murmelde iets van 'ach' en 'kan best' en iets over gezonder eten. S. verkondigde dat ze denkt dat ik te weinig eet, wat ik terstond ontkende. Hoe kan ze dat weten, vraag ik me af. Ze zal het toch niet weten, vraag ik me af. Zal ze het doorvertellen, vraag ik me af. Ze kan het nooit weten, stel ik mezelf gerust en kook voor de zekerheid iets met vlees en olie. De koekjes die ze meebrengt sla ik af, in ruil daarvoor maak ik griesmeelpap zonder de magere melk met water aan te lengen. Er valt ook helemaal niets te weten, stel ik mezelf gerust. Ik ben stabiel. Een beetje raar nog, misschien, met dat eten, maar dat komt wel goed.

Middagje vrij.

Ondanks de overduidelijke aanwezigheid van veel te veel chemicaliën en overduidelijk geen fruit is frambozen thee stiekem best lekker.

Ruzie met de stad.

Ooit kreeg ik van een vriendin een oude playstation en een hele lading spelletjes. Lyka was er ontzetend blij mee, daar de meeste van de spelletjes uit Disney figuurtjes bestaan. Maar er werd ingebroken en men nam ook de playstation mee. Gelukkig was de verzekering royaal en kreeg ik honderd euro om een nieuwe playstation te kopen. Ik vond er op marktplaats eentje voor dertig euro en we konden weer vrolijk doorcomputeren. Stiekem ben ik van de SuperNintendo generatie en verslingert aan Mario, maar bij gebrek aan verkrijgbaarheid is een playstation ook wel goed. Spelletjes hoor je niet op de PC te spelen, met toetsjes, die speel je op de grond voor de tv, met een joypad.

Vorige week ontdekte is opnieuw marktplaats en de tweedehands computerspelletjes voor heel schapelijke prijzen. Zo had ik gisteren een afspraak om in Den Haag een zestal cd's op te komen halen. Het adres was in de buurt van een ziekenhuis en een blik op de routeplanner vertelde mij dat mijn vroegere therapie er bijna naast zat, dus dat konden we zonder moeite vinden.

Het ging al mis bij de snelweg. Als men bij Rijswijk de A4 oprijdt dan is de afrit Den Haag Zuid naar het zuiden, en ik zat op de weg naar Den Haag. Maar dat hoefde geen enkel probleem te zijn, ik kon er gewoon bij Centrum af en dan kwam ik er ook nog wel. Feitelijk was het misschien wel handiger om er een afslag eerder af te gaan, om dan meer naar het zuiden te zitten. Het idee was zo mooi.
Ergens bij de tramtunnel was de straat dicht. Ik reed om. En om en om. Toen ik eindelijk na twintig minuten een straat had gevonden die ik herkende (nadat ik om onverklaarbare redenen ineens langs een bordje 'Scheveningen Bad' was gereden) was ook daar na twee afslagen de straat afgesloten. Door de woonwijk dan maar. En nog een woonwijk. Veertig minuten onderweg besloot ik het toch maar te vragen en toen was ik er, natuurlijk, vlakbij. Ik had vijftig minuten gedaan over een afstand die normaal in een kwartiertje te rijden is.

Zelden deed ik zoveel moeite om geld uit te geven. Als ik ooit weer een afslag mis ga ik keren. Al is het midden op de snelweg.

Verbouwingsresultaat.

Wonderbaarijk hoeveel stof zich midden onder je huiskamer kleed weet op te hopen.

Langzame start.

In het kader van het beter slapen programma van de neuroloog moest ik korter slapen. Later naar bed en eerder opstaan om mijn lijf in een ritme te dwingen waar het braaf zou gaan slapen als ik mijn hoofd te ruste leg, in plaats van wakker te liggen en plafond te bestuderen. Vorige week het ik drie dagen gesjoemeld met de opsta tijden, de zondag niet meegerekend, want dan mag ik uitslapen. Na die drie dagen bleek mijn lichaam zodanig gewend, of liever, ontwend, dat ik met geen mogelijkheid meer in slaap kwam. Wat daarop dan weer het vroege opstaan in gevaar bracht, en dat dan weer het inslapen.

Gisteren zette ik mijn horloge op half twaalf. En half twaalf lag ik ook in bed. Met klaar gezette wekkers, drie stuks. Een om zeven uur, dan een om kwart over en tot slot een om half acht in de woonkamer. Om er zeker van te zijn dat er wordt opgestaan had ik mijn slaapkamer lamp in een tijdkklokje gestopt en die op kwart over gezet. Ik heb een uitgesproken hekel aan slapen met het licht aan, dat schijnt zich door mijn dichte oogleden naar mijn hersens te verplaatsen, erg irritant. Maar vast prima als je jezelf wil dwingen om koste wat kost je bed uit te komen.

Nu, ik ben er uit.
Zometeen moet ik werken.
Laat alsjebliefd niemand van me verwachten dat ik mijn hersens ook gebruik deze ochtend...

Dream on.

Gisteren.
Ice dancing bij Eurosport. Niet zo mooi als 'gewoon' figure skating, maar toch prachtig. De laatste vijfenveertig minuten van de ultieme meisjesfilm Ice Princess overnieuw bekijken. Laat naar bed.

Ik wil dat ook...

Weg naar volwassenheid?

Ik was het zat.
Mijn huis moest meer op een huis lijken, een volwassen huis, en wat minder op een veredelde studentenkamer. Daarom bedacht ik plannen voor nieuw zeil, geverfde muren, dressiors, extra plankjes, een kruidenrekje. Maar om te beginnen bedacht ik een totaal andere woonkamer.

Een kast moest uit de slaapkamer naar de woonkamer getild worden.
Eentje uit de woonkamer naar Lyka's kamer. De rest moest, net als de banken en de televisie, even worden verplaatst. Alles moest eerst worden uitgeruimd, want je kunt nu eenmaal geen kast verslepen als er nog boeken in zitten.
Even.
Jaja.

Exvriendje E., de enige met wie ik wonderbaarlijk genoeg een goede relatie heb overgehouden, kwam helpen maar versliep zich. Ik was eigenwijs en deed het meeste zelf waarbij het meubelverplaats plankje het ietwat moest ontgelden. Twee dagen lang leek het alsof ik opnieuw ging verhuizen, posters van de muur, vieze vloeren (je staat verbaast over de hoeveelheid rotzooi die zich in je huis blijkt te bevinden als je dingen gaat verplaatsen) en een stapel dozen tegen de muur. Vandaag werd de laatste poster opnieuw opgehangen, de laatste plank rechtgelegd.
Ik ben kápot.

Alle posters hangen er nog. Feitelijk woon ik nog steeds in een groot formaat tienerkamer. Blijkbaar vind ik dat nu eenmaal prettig, en een beetje drukte past ook wel bij mij. Er is later nog wel tijd genoeg voor een volwassener huis.

Nu ga ik heerlijk theedrinken in mijn nieuwe huis.

Kat in de kast.

Plank kapot.
Cd's en compuiterzooi door de hele kamer heen.
Bijna een uur opruimen.
Stiekem moordneigingen.

Hoe kan je boos blijven als meneer er zo lief bij gaat zitten kijken....?

Egoïstisch?

Zo blijf je hangen na het journaal en beluister je de discussie over niertransplantaties van levende donoren bij vinger aan de pols. Zo af en toe interesseren medische programma's mij, het is een soort jeugdsentiment wat men oploopt als een van je ouders in het ziekenhuis werkt. Maar de laatste tijd bekruipen mij heel andere gedachten als ik naar dat soort programma's kijk.

Als de patiënt in het programma vertelt hoe zijn nierziekte/astma/spierziekte/reuma of andere aandoening zijn leven beïnvloedt en meldt dat hij na een kwartier fietsen al moet rusten of zijn hardloop carière heeft moeten staken..
Ik kan helemaal geen kwartier fietsen, nauwelijk vijf minuten. Ik ben met vrijwel alle hobby's gestopt, omdat ze lichamelijk niet haalbaar bleken. Ik kan ongeveer tien seconden stilstaan zonder duizelig te worden en mijn bloeddruk haast te voelen dalen.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet klagen, vooral niet zeuren. Ook absoluut niet zeggen dat al deze mensen geen problemen hebben, niet beklagenswaardig zijn.
Af en toe zou ik graag hun ziekte hebben. Omdat zij zoveel meer schijnen te kunnen dan ik af en toe, omdat zij een duidelijke reden hebben, iets waar je mee aan kunt komen als je in de supermarkt in de rij pakjes drinken openmaakt omdat je anders het einde van de rij niet haalt, in de tram die je zelden neemt mensen moet vragen op te staan van de invalidenplek. ME, chronische moe, het klinkt vaag, het is vaag, men beschouwt het ook als vaag. Altijd moet je uitleggen, door de barière heen van het gezonde uiterlijk maar ziek van binnen, uitleggen en verklaren waarom je wel achter de bar staat in de vereniging maar niet met rugzak om naar de tram kunt lopen.

Soms denk ik: 'Doe mij maar reuma.' Of suikerziekte, of een nier minder. Een beugel aan mijn been. Duidelijke, afgebakende parameters waarbinnen je je eigen ziekzijn kunt accepteren en vooral, het makkelijk aan anderen kunt uitleggen.

Zo een paar keer in het jaar wat klagen dat moet wel kunnen, toch?

Over de schreef.

Zou het een rare Hollandse gewoonte zijn om niets weg te mogen gooien? Of heb ik gewoon een vreemde opvoeding gehad?
Alles wordt bewaard, zelfs als je het nauwelijks gebruikt. Panty's met ladders repareer je met nagellak en draag je opnieuw, sokken met gaten stop je of draai je om. Zelfs losse naden in ondergoed repareer je, kappotte hoekjes lijm je weer aan borden, van oude t-shirts maak je stofdoeken en pas als de spullen echt op een haar na versleten zijn kun je ze doneren in de een of andere derde wereld doos.

Eigenlijk toch raar dat je dingen als eten niet kunt weggooien, zelfs niet als het aan of over de datum is (een dagje na is immers nog best te eten) en je feitelijk van alles wat buiten het groenvoer en vitamine dieët valt enkel maar eetbuien hebt. Ik bedoel, als je het opeet is het toch ook weg en in zo'n eetbui heb je er eigenlijk ook weinig aan. Het is een bij mij raar ingeworteld idee dat je alles in huis moet hebben, minstens vier soorten zoet en hartig beleg, bruin én witbrood en krackers en rijstewafels, een vriezer vol voedsel want stel dat je geen boodschappen kunt doen, een hele la vol frituurzooi want stel dat je oppast en de kinderen willen frietjes. Wat daar dan vervolgens ligt en wacht om in zenuwslopende, stressverhogende eetbuien in een keer geconsumeerd te worden. Waarna de kasten opnieuw worden aangevuld, want lege kasten, dat kan dus niet.

Vandaag breek ik met de traditie.
Ik heb een hele vuilniszak vol eten beneden gezet, en een van de twee vriezers ontruimd.
Om het mezelf wat makkelijker te maken, niet meer naar dat eten te staren.
En omdat het best overbodig is eigenlijk allemaal.

Dat schuldgevoel, omdat ik feitelijk nog best eetbaar voedel weggooi, dat verminderd wel, toch...?

Vogelexcursie

Zeker vier kinderen wisten dat ik de moeder van Lyka was.
Há! Ik ben wel bekend.

Geef me nog even de tijd.

Het schrijven van Leuven -part two- wordt al vakkundig acht dagen uitgesteld. Zelfs in mijn handgeschreven dagboek ben ik nog niet verder dan 'we reden juichend de grens over.' Het is niet dat ik niet weet waar te beginnen of dat ik bang ben er geen leuk verhaal van te kunnen maken. Het is een beetje dat ik het druk heb, maar dat is eigenlijk meer een smoesje. Het is ook niet dat ik niet aan het weekend terug wil denken. Alleen dat ik liever niet aan specifieke stukjes weekend denk.

Gelukkig is dit internet, en ben ik u feitelijk niets verplicht.

Van 't weekend is het af.

Gedwongen uitstel.

Kent u dat? Je bent kind en je krijgt cadeautjes. Met sinterklaas, kerst, of misschien je verjaardag. Je kunt niet wachten tot de visite weg is en de hele zaak voorbij is om alles uit de verpakkingen te halen en te bekijken, bevoelen, eraan te ruiken en ermee te spelen.

Kent u dat? Je bent volwassen en krijgt cadeautjes. Je verjaardag of kerst bij de schoonfamilie misschien. Dit keer geen speeltjes, maar keukengerei, fotolijstjes of iets anders praktisch. Toch kan je niet wachten tot iedereen weg is en je alles uit mag proberen. Pannenkoeken bakken met de nieuwe mixer, foto's op maat knippen, alles bevoelen en bekijken.

Zo kwam ik zojuist thuis met vijf spindels aan cd's. Vijf seizoenen Stargate SG1, wat Star Trek en een hele lading films en Disney zooi. Ik voel me net een klein meisje met Sinterklaas en dank de hele nacht mijn goede vriend M. Morgenochtend moet ik werken en de wekker staat op kwart over zeven. Daarbij, ik kán het niet eens allemaal kijken in één nacht...

Klein rockertje.

We waren al wezen zwemmen. Maar Lyka was echt niet moe. Ze kon wel, volgens eigen zeggen, tot twee uur in de nacht opblijven, soms als ze met Papa P. naar het strand ging in de nacht. En ze wilde echt het bandje zien.

Om negen uur waren we bij de club in Wageningen waar het broertje van de vriendin en zijn bandje met gothic rock ('zoals Nightwish. Nightwish is cool!' en 'harde muziek is leuk! ik wil wel oordopjes hoor') zou spelen. Lyka kaapte de aanwezige vrienden mee naar de dansvloer, want alleen dansen is eng want dan kijkt iedereen. Om half tien wilde ze toch maar geen appelsap en dronk ik mijn cola light op de bank op haar schoot ('ik word echt niet plat, dit is veel leuker zo') terwijl we mensjes keken.

Om kwart voor tien meldde het broertje dat ze pas om half elf gepland stonden en dat dat best wel eens uit zou kunnnen lopen. Maar Lyka was nog steeds niet moe en wilde toch vooral niet naar huis. Om tien voor tien lag ze op de bank tegen me aan, enkel haar ogen nog open en moest ik toch vooral ophouden te vragen of ze wel zeker wist dat ze dit vol ging houden. Dit is leuk, we gaan hier niet weg.

Om vijf voor tien waren we onderweg naar de kapstok, ondanks al het willen was én zwemmen én een bandje kijken misschien toch iets te veel van het goede.
'Volgende keer gaan we gewoon niet zwemmen hoor!'

Ik heb een heel erg vreemde dochter.

Agenda.

Eergisteren:
Te laat opstaan, haasten, werken, overleg, vereniging, werken, gauw even sociaal zijn, naar huis, douchen, slapen.
Gisteren:
Gesprek, thuishulp, gesprek, werken, vereniging, werken, vergaderen, naar huis, douchen, slapen.
Vandaag:
Verslapen, werken, vereniging, werken, eetafspraak vergeten, naar huis door de kou, eten, journaal, slapen.
Morgen:
Aanhangwagen terugbrengen naar ouders ex, werken, Lyka halen, eten, vereniging, douchen, bedden opmaken, slapen

Maandag kijk ik echt de opgenomen televisie programma's, een hele avond ik en thee en de bank.
Echt.

Welkom in Nederland.

Wegen zonder gaten.
In-, en uitvoegruimte.
Bewegwijzering die klopt.
(ik hou van de ANWB)
ZOAB wegdek.

Kent u dat, de laatste dag van de vakantie en eigenlijk geen zin. De terugreis is een beetje katterig, de passagiers hangen tegen de ramen van de auto met de laatste rol koekjes en blikjes cola en de chauffeur heeft geen energie meer voor een goed gesprek. Maar dan ga je bij Breda de grens over. Je stopt met stuiteren en er zijn mooie groene hectometer paaltjes. Zelden waardeer ik de wegenbelasting zo dan als ik uit België weer Nederland in rij.

Soms denk ik wel eens dat de rit van de grens naar huis enkel en alleen bedoeld is om te kunnen wennen aan het thuis zijn. Om het hier zijn weer opnieuw te gaan waarderen. Waar er eerst bedroefdheid was over het einde van de vakantie sluimeren nu de gedachten aan de eigen douche, het warme bed met die heerlijke kussens, het weerzien met de katten.

Home sweet home.

You have mail. You have mail. You have...

Al die internationale penvrienden, dat is natuurlijk helemaal geweldig, maar in welke tijd moet ik ze nu allemaal terugschrijven...

Leuven.

Gisterenavond kroop ik om kwart over elf mijn huis binnen. Het was koud geweest, ik droeg twee jassen over elkaar, de scootmobiel hield er mee op, de relatie met ex. S. is onder explosieve druk komen te staan maar het was, ondanks of dankzij, een géwéldig weekend.

Ik ben bijslapen.

Stempeltjes.

Ooit werd ik lid van een Open Jongeren Vereniging. Vroeger was het een studentenvereniging geweest maar nu had zij haar deuren geopend voor alle jeugd mits zestien jaar of ouder. Ik kwam er steeds vaker en was er blij om mijn eerste 'zelfgemaakte' vrienden, was sociaal, lachtte en vond er vriendjes. Commissies wilden mij graag hebben voor verenigingswerk en ik had het naar mijn zin. Zelden had ik er slechte dagen, op slechte dagen bleef ik thuis. Ik had voor het eerst sinds jaren het idee dat het etiketje 'gekke Ty' wat minder aanwezig was, men kende mij nog niet zo goed en dat beviel me prima.

Toen ging het uit met het vriendje wat ik daar had opgeduikeld. Er volgde ruzie en een hoop moeilijkheden. Inmiddels kende ik behoorlijk wat mensen daar, mensen die ook wisten hoe ik privé mijn leven leidde en hoe moeizaam dat soms ging. Maar ik vertrouwde erop dat privé ook privé bleef en dat de scheidingslijn thuis-daar voldoende aanwezig was. Ik had er moeilijk meer naast kunnen zitten.
Ex vriendje van toen vond het nodig om mijn leven buiten de vereniging te koppelen aan dat erin en een hoop leden tuimelden over alles wat ik in mijn slechtste buien uitvrat. Dat ik als ik daar was een prima vrijwilliger was werd niet naar gekeken en het stempletje 'Ty is gek' was weer helemaal terug. Kortzichtigheid en tunnelvisie is een zeer menselijke aard, ontdekte ik en hoewel niet iedereen zo was meed ik de vereniging een tijdje.

Lange jaren gingen voorbij sinds toen en nu. Ik veranderde mijn taktiek, sprak zelden meer met leden over mijn activiteiten buiten de vereniging, over de slechte dagen. De slechte dagen verminderden in frequentie en de langgezochte stabiliteit kwam aan. Of nou ja, ik deed geen rare dingen meer. Onder mijn vrienden waren alleen nog die die wel zagen dat ik als ik aan het werk was wel goed functioneerde en ik negeerde de rest, was doof voor alle roddels. Soms echter kon ik er niet omheen. Dan verkondigde een vriend verontwaardigd de mening van bestuurdlid A. of oppertapper B. over mijn schijnbare onbetrouwbaarheid als werknemer. Dan zat ik er aan kwartiertje mee, klaagde tegen iedereen die het horen wilde en stopte het daarna weg in de diepten van mijn geest. Mensen zijn nu eenmaal zo, stickertjes blijven plakken, maar ik wenste het gros van de tijd dat straal te negeren. Ik was er immers voor de lol, het leuk, voor de vrienden die mij wel waardeerden. De rest kon mijn rug op, zogezegd.

Nu ja, dat is het idee.
Een aantal keer per jaar organiseert de vereniging een ledenweekend. Met een man of dertig naar een stad ergens Ver Weg om nader tot elkaar te komen en weinig te slapen en veel te drinken. Sinds het beruchte vriendje van jaren terug ben ik niet meer meegeweest. Geen behoefte, geen zin, geen leuke mensen, dat idee. En vooral omdat ik me niet kon vinden in de mening van de anderen, dat ik me moest 'bewijzen'. Dat ik moest 'laten zien' dat het allemaal best goed met me gaat en dat er best met mij te leven valt. Dan bleef ik wel thuis en maakte het daar gezellig.

Vrijdag ga ik naar Leuven. Niet omdat ik mezelf graag bewijzen wil, maar omdat Leuven een leuke stad is en omdat een aantal vrienden ook meegaat en mij meevroeg. Die overige leden neem ik voor lief, negeer ik indien nodig. Of liever, ik negeer al het mogelijke kortzichtige gedrag. Tot nu toe is dat zo goed gelukt dat er nog geen enkel woord van twijfel over mijn meegaan mijn (oost indische dove) oren heeft bereikt. Kortom, het komt allemaal goed, de twijfel over mijn keuze blijft weg en het wordt een geweldig weekend.

Dat is het plan, in ieder geval..