Oude doos.

Omdat ik graag dubbelop doe en omdat het hier anders zo leeg is:

Saturday 03 December
Onderbewuste ogen.
Het valt me nu pas op, dat, wanneer je zelf nogal veel met eten bezig bent, er overal eten is. Een beetje zoals hoe dat met zwangere moeders gaat, toen ik net zwanger was van Lyka en Dedi zag ik overal moeders met kinderwagens. Niet omdat er meer moeders wáren, maar omdat ik er meer mee bezig was en er dus meer zag. Zo valt het me nu op hoeveel reclames in een blok rondom Charmed of Lost of een andere willekeurig vrijdagavondprogramma iets met eten van doen hebben. Van de ferrero chocola tot de kauwgom die goed is voor de innerlijke zuurgraad of de kip het meest veelzijdige.. Hoe meer ik moeite doe om niet aan eten te denken, hoe meer het bovenop mij wordt gegooid, zo lijkt het wel.

Overigens: Lyka heeft ontdekt dat er een Winxclub weekend is op televisie. En dat de BBC en Net5 samen wedijveren om de meeste kinderfilms voor vanavond en morgenochtend. Quality time met bank en tv en kind en thee, zo lijkt mij.

# posted by tylani : 12:29:06 - 1 beetje gepraat
Friday 02 December
JummieJummieYek!
Nu lijken de namen Natriumchloride en Natriumbicarbonaat eigenlijk helemaal niet op elkaar, ook al beginnen ze allebei met natrium. Ik bedoel, suiker en zout zijn ook allebei wit maar je doet echt geen zout in je thee, je ziet het verschil tussen zout en suiker. Nu was het desalniettemin misschien niet zo'n heel goed idee om zout (natriumchloride) en een mooi glazen potje te doen en soda (natriumbicarbonaat) in een precies gelijkend glazen potje in hetzelfde kastje. Dat vraagt gewoon om dingen als bicarbonaat in de plaats van de chloride over je gekookte eitje heen gooien...

# posted by tylani : 12:47:06 - 1 beetje gepraat
Thursday 01 December
Schoonheid.
Niet dat ik niet blij ben hoor, dat ik na bijna zes weken geen thuiszorg nu weer hulp krijg. Ik bedoel, ik wil vooral niet klagen, het niet hebben over de gebrekkige organisatie en professionaliteit van thuiszorg, nee, ik wil vooral blij zijn dat er straks gestofzuigd word. Maar het had wat leuk geweest als thuiszorg me dat iets eerder verteld had.. en niet zo een uurtje van te voren zodat ik alle andere afspraken moet verschuiven of afzeggen. Maar mij hoor je niet klagen, echt niet.

# posted by tylani : 10:43:16 - 1 beetje gepraat
Wednesday 30 November
Cassis overkill.
Ik ging gisterenavond iets met vriend M. aan mijn roleplay character doen. Maar zeker niet tot laat, ik ging echt vroeg naar bed. Of nu ja, ik was dus om twaalf uur thuis, om de vereiste twaalf uur naar bed vooral niet mis te lopen. Hoeveel cassis mij ook angeboden zou worden, ik ging naar huis.
Om kwart over twaalf zeurde M. wat. En fleemde. En was lief en knuffelbaar en luisterend oor. Voor dat character hadden we allang geen tijd meer, maar het was gezellig. Nou.. nog een cassis dan. Eentje nog. Maar daar na ging ik echt weg. Om één uur was ik onderweg naar het weg gaan. Jas en tas al gepakt. Ah, Ty, kom nou.. Nog eentje.. Dan loop ik je dan naar de auto. Zucht. Ik heb een zwak voor M. Nou, nog een halve cassis dan.

Om tien voor twee was ik thuis. Doodop, slepende benen, misselijk en overgeven.
Ik moet echt beter leren nee zeggen, hoe leuk en lief en knuffelbaar de avond ook is.

# posted by tylani : 08:45:26 - 1 beetje gepraat
Tuesday 29 November
Warboel.
Was ik zo ontzettend onzelfzuchtig om zeven uur opgestaan om vriendin V. met spit uit de brand te helpen bij het naar school brengen van haar dochter (en omdat ik daar gisteren had gegeten op haar kosten en vorige week maandag ook al) en was ik, na de moorkoppenbeloning, heel volgens plan en met goede voornemens richting het zwembad en mijn revalidatiezwemmen vertrokken (dat heet nu 'meer bewegen voor ouderen' verzint u het? ik mag niet meer meedoen geloof ik..) aldaar, weliswaar te laat in het bad maar toch een heel uur watertijd volgemaakt te hebben, dan heb ik het nu toch niet verdiend dat mijn haar zo in de klit zit, toch? Nee toch...?

# posted by tylani : 13:28:21 - 0 beetjes boel gepraat
Monday 28 November
Afwezigheid.
Kaakimplantaat tweede deel.
Grrmbll.

# posted by tylani : 14:29:00 - 0 beetjes boel gepraat
Saturday 26 November
Slimme TPG.
Het blijkt mogelijk om Sinterklaas brieven te schrijven. En niet alleen wanneer je je schoen zet, nee, via de post. De televisie liet groot en duidelijk zien wat het adres was:

Aan Sinterklaas
Waar hij logeert
Nederland

En hij geeft altijd antwoord.

# posted by tylani : 12:08:11 - 0 beetjes boel gepraat
Friday 25 November
Moeilijk.
Weet u nog? Ik zou samen met een vriendin een Nazorgzelfhulpgroep voor mensen met een Eetstoornis gaan begeleiden. Omdat ik anderen kunnen helpen met mijn verhaal een nuttige dagbesteding vind, en omdat ik van mening ben dat mijn eetstoornis ver genoeg achter me ligt om dat aan te kunnen.

Of liever, ik was van mening.

Een week of drie geleden kreeg ik een mailtje de SABN, hoe het ervoor stond met de groep. Nou, met die groep stond het niet, want vriendin S., met wie ik de groep zou begeleiden, kon vanwege ziekte de training niet volgen en ook de groep niet begeleiden. Dus zolang er een andere vrijwilliger is komt er geen groep. Maar, zo bedacht ik mij na het mailtje, ik kon me wel wat in de prikborden van de SABN gaan verdiepen. En ik was gevraagd om gastlessen over eetsstoornissen te geven. Dus wat websurfen was een mooi tijdverdrijf. Toen ik middenin mijn eetproblemen zat was er voor nog geen internet, dus dat kon ik vast wel even allemaal gaan bekijken. Fora, weblogs, de hele rataplan.

En toen stuiterde ik hierlangs. Ik had er nog nooit van gehoord, het hele begrip 'pro ana' was mij geheel onbekend en van dingen als 'thinspiration' had ik nog nooit gehoord. Ergernis bekroop mij, triestheid ook, terwijl ik las over wedstrijden in afvallen, hoe BMI's van onder de dertien worden aanbeden, en welke pillen men het beste kan slikken om zichzelf uit te hongeren. Maar tegerlijkertijd kon ik mijn ogen niet van de sites en de foto's afwenden. En, hoewel de foto's van extreem magere beroemdheden mij allerminst aanspreken, ergens bekroop mij af en toe steeds vaker het zinnetje 'Ohh.. wat mooi dun..'

Omdat ik toch al op het prikbord van de SABN zat, postte ik daar mijn twijfels en gevoelens. Ik heb onlangs een nieuwe weegschaal aangeschaft, totaal overbodig want de oude was nog prima, maar niet digitaal. De nieuwe is digitaal in twee cijfers achter de komma en daar sta ik tegenwoordig twee keer per dag op. Trots en blij was ik toen ik voor het eerst sinds de zwangerschap van Lyka onder de zestig bleek te wegen. Dat ik totaal niet actief met afvallen bezig was maakte het alleen nog maar mooier, dat mijn negenenvijftig komma zes maar drie dagen bleef mij weer triester. Ik weigerde mijn vrienden lastig te vallen of zelfs maar te vertellen dat mijn gedachten over afvallen voor het eerst sinds jaren weer waren toegenomen. De eetprobleem, dat was iets van het verleden, van vroeger, niet van nu. In het nu kan ik normaal eten, dat ik dan af en toe wat abnormaal over eten en gewicht denk, dat hou ik voor mezelf. Maar zelfs het prikbord bleek mijn afvaldrang aan te wakkeren. Meiden worden opgenomen in instellingen en ziekenhuizen. Hele zieke meiden, meiden met ondergewicht. Maar, het waren meiden met zelfdicipline, iets waaraan ik heel mijn leven nogal wat gebrek heb, ook in het mijzelf uithongeren. Op zich een heel gezonde gave in dit opzicht, maar stiekem iets waar ik heel jaloers op kon zijn. Niet omdat ik veertig kilo wegen mooi vind, maar omdat ik graag die dicipline zou willen hebben om veertig kilo te kúnnen wegen.

Gisteren ging ik extra vroeg weg uit de Vereniging. Ik moest nog gitaarspelen, zeker nog achttien rifjes leren. In plaats van quality time met mijn gitaar zat ik echter tot ver na middernacht achter de computer. Struinde meer en meer websites af, bekeek meer en meer foto's, las tips en ideeën, berekende opnieuw en opnieuw mijn BMI. Toen ik om acht uur werd gewekt door de wekker na veel te weinig slaap besloot ik dat het genoeg moest zijn. Ik zou weigeren mij ooit nog over te geven aan zelfdestructief gedrag, zo had ik bijna twee jaar geleden besloten, en dat was mij heel goed gelukt. Dan zou ik toch zeker niet nu wederom beginnen met zoiets onzinnigs als afvallen?! Terwijl ik mijzelf naar de dagbestedingsgroep spoedde die ik de komende twee maanden mag misbruiken om een goed excuus te hebben om heel vroeg op te staan (en dat is goed voor mijn chronische slapeloosheid, zo zegt het slaapcentrum) bedacht ik wederom gezondere voedingsplannen, iets met calorielijsten, meer bewegen, buikspieroefeningen, ME of geen ME. Mijn brein leek constant met zichzelf in tegenspraak over het wel en niet van minder eten.

(even tussendoor: nu is mijn huidige eetpatroon allerminst regelmatig of heel gezond te noemen, maar dat is nu precies waarom ik het volhou. Ik snoep, eet afwisselend vet en alleen groente en hou mijn bijna permanente vitaminetekort op pijl met pilletjes van de huisarts. Maar zodra ik zou gaan proberen gezonder te eten, of regelmatiger, dan eindigt dat altijd in een afvalrace. Ik begin met bruinbrood in plaats van half wit/half bruin, en wandel via vruchtenyoghurt naar yoghurt met zoetstof en alleen nog drie-calorieën bouillion als vocht vrolijk weer mijn eetstoornis binnen. Daarom is mijn eetpatroon voor mij goed zoals het is.)

Toen ik besloot om mijn nachtelijke omzwervingen op de PC in de groep te melden bleek men echter zeer verbaasd, zelfs geschokt over mijn eetgedachten. Waarom had ik nooit eerder verteld een eetprobleem te hebben?...
Nou.. omdat ik geen eetprobleem meer héb. Nu ja, wat vreemde gedachten die nooit meer helemaal vertrekken, een wat chronische hekel aan douchen, zwemmen en ander gedrag waarbij ik veel naar mijn eigen naakte lijf moet kijken en wat extra weegdrang, maar dat is het wel. En terwijl ik dat zei bedacht ik me dat dat ook wel zo diende te blijven. Niet afvallen, niet gezonder, geen calorielijsten of zoetstof. Lekker houwen zoals 't is. Dus beloofde ik zodra ik thuis zou komen de computer te herstarten, de geschiedenis te wissen en mezelf af te melden bij het prikbord van de SABN. En terwijl ik dat beloofde leek het mij toe alsof ik mijn allerlaatste stohalm liet wegglippen. Als de turnsters die de rekstok misten leek ik heel hard en pijnlijk neer te komen.

Of ik nu de aandacht en de liefde mis, de hulp (als chronisch onvermogende om op een normale manier om hulp te vragen had mijn eetstoornis net zoveel met aandacht als met zelfbeeld en controle vandoen) of zo graag weer wat dunner zou willen zijn, rationeel kon het me allemaal niet schelen. Het gaat beter, nu. En onder 'beter' viel de absolute en volledige afwezigheid van zelfdestructief gedrag. Dus ook van anorexia.
Om half zeven heb ik de computer herstart. Me afgemeld op het prikbord. En gewoon boerenkool met rookworst en jus gegeten. Zometeen kijk ik nog Netwerk, anorexia bij jongens, dat moet nog wel kunnen vind ik zo. Maar daarna ben ik weer gewoon 'beter'.

Misschien moet ik het geven van gastlessen nog even uitstellen...

# posted by tylani : 20:48:16 - 2 beetjes boel gepraat
Niet echt sportfanaat.
Mijn ouders waren het soort mensen dat van mening was dat je op een hoop clubjes moest als kind. En als de school dan ook nog zegt 'doe iets met teamsport', dan heb je rond je elfde ballet, hockey, badminton, basketbal, blokfluit, piano, turnen, athletiek, zang en paardrijlessen gehad varierend van één tot vijf jaar lang. Behalve turnen was er eigenlijk weinig wat ik echt leuk vond, dat teamwork dat lag mij niet zo, het team had de neiging om mij te pesten en ik dan vervolgens om weg te blijven. Toen ik ergens rond mijn twaalfde besloot twee keer in de week te gaan paardrijden bleek dat ook al niet meer in mijn driedaagse turnschema te passen en toen hield ik nog maar een club over: de manege.

Tegenwoordig ben ik nog ongeveer zo lenig als een houten hark, kan misschien met goed geluk nog een radslag maken, en de laatste keer dat ik ringen of een balk van dichtbij heb gezien is heel erg lang geleden. Maar ieder jaar moet ik toch even kijken naar het WK. Gewoon, for old times sake, om wat ik toen kon. Zo lenig ben ik nooit geweest, een overslag en salto met trampoline dat was mijn limit ongeveer, maar ik vind het geweldig om naar te kijken. En vooral om geen spierpijn te hebben, omdat het paardrijden altijd voor of na de turnwedstrijden viel...

# posted by tylani : 16:04:52 - 1 beetje gepraat
Thursday 24 November
Gitaarcrisis.
In het kader van het 'vriendenblijven' geef ik ex. S. gitaarles één keer in de week. Bovendien ook goed voor mij, want dan ga ik namelijk ook spelen. Dat was in ieder geval, het plan. Dus beloofde ik S. dat, omdat we eergisteren geen noot gespeeld hadden, ik toch echt Jumalten Kaupunki van Moonsorrow ging oefenen deze week. Vol goede moed zette ik mij met tablatuur voor de stereo, om eerst maar eens even te luisteren wat ik daarna vast uit de gitaar ging persen. Zo moeilijk zagen die tabs er echt niet uit.

....

Ik slik alles in. Moonsorrow is onspeelbaar. Hoe zij het doen, ik heb geen idee, maar ik kan het niet.

Maar ja, wat kan je ook verwachten van een band waarvan je de tekst niet eens lezen kunt..

(die tekst, overigens, gaat ongeveer zo:
Tie aukenee laaksoon,
vedet ain' virtaa alaspäin.
Ikuisuuteen aika vie,
kultaiseen taloon jumalten.
Fins. Heerlijke taal. net zo ondoenbaar als het gitaarspel....)

# posted by tylani : 13:51:43 - 1 beetje gepraat
Schrijverstalent?
Wij van de vereniging hebben een blaadje. Zo'n mooi maandelijks geval wat Forum heet. Ieder lid mag daar wat voor schrijven, iets wat ik in het verleden heel veel heb gedaan. Maar, waarschijnlijk ergens rond de tijd dat men mij uit de redactie stemde omdat ik 'gek' was, ergens was de zin ietwat verdwenen. Nu echter, een hoop jaren later, had ik Inspiratie. En dat moest dan maar eens tot uiting komen in een mooi, goed, lang Forumstuk. Bij voorkeur vandaag nog, want de 'doodlijn' voor het laatste stukje is morgen al.

Zo toog ik vanochtend aan het schrijven. En zowaar, er rolde een mooi lang stuk uit. Maar... zullen ze het wel goed vinden? Is het wel zo grappig als dat ik het vind? Is het uberhaupt wel goed? Maakt het uit of het goed is? En wat als het niet... En wat als het wel... Twijfels.

Dus had ik zo bedacht, als ik het nu hier neerzet, en u leest dat even, dan laat u mij even weten of het wat is. Of wat het niet is. Ook als niet-lid moet het te begrijpen zijn. Maar als u dat niet vindt dan laat u dat gewoon even weten. En ook als u het slecht vindt. Zelfs als het geheel waardeloos is. Nu ja, dan misschien niet... Of toch wel...[Read More]

# posted by tylani : 11:35:56 - 0 beetjes boel gepraat
Wednesday 23 November
Duivels apparaat.
Barpraat:

"Zat ik toch laatst op de TU, was het hele netwerk down, kon niet meer inloggen, helemaal nix. Dus een vriend van me naar I&A, die doen de computers weetjewel. Weet je wat ze daar zeiden?

'De switch van de server is bezeten. Toen hebben we er een exorcist bijgehaald, die heeft de switch doodverklaard. Nu moet er een nieuwe switch op de server.'

...."

# posted by tylani : 23:31:02 - 0 beetjes boel gepraat
Is leuk, echt!
Inmiddels schrijf ik nu al weer bijna een jaar met C., een Amerikaanse 'Inmate on Death Row'. Ben daar ooit mee begonnen naar aanleiding van een mevrouw in Kopspijkers die hetzelfde deed en vroeg me af hoe het zou zijn. En daarbij, ik hou van schrijven, dus zij post, zij blij, ik ook een leuke dag.

Dat gedigitaliseer van het moderne (af)spreekverkeer is heel mooi natuurlijk, maar email krijgen is niets bijzonders meer. Email is die ene vraag die je even stuurt aan die ene vriendin omdat je niet op naam van iets kunt komen, email is het afzeggen van een afspraak, msn'en het maken van de nieuwe. Geen kunst aan, zit geen spanning in ook. Toen we net internet hadden, of liever, niet eens internet, alleen mail, van HetNet, voor vijf gulden per kwartaal, toen was het spannend. Toen was een mailtje krijgen bijzonder. Bijna niemand had je mail adres, dus dat betekende wat. Tegenwoordig, tja, tien van de mailgroep, wat commissie en verenigingspost, een paar zakelijke herinneringen, de enkele vriend die vraagt hoe het gaat. [raar eigenlijk als je over dat laatste nadenkt, ze kunnen natuurlijk ook gewoon mijn log lezen]

Nee, dan mijn brievenbus. Soms durf ik hem dagen niet te openen, ben ik bang voor de stapel rekeningen die ik daar zal aantreffen. Maar hoe blij ben ik als ik dan toch besluit het ding te openen, en er ligt iets groot en geels in. Groot en geel is 'airmail' en airmail is mail helemaal en alleen voor mij. Die rekeningen zijn ook wel helemaal en alleen voor mij, maar daar heb ik zelden zo'n plezier van. Vroeger schreef ik met beste vriendin I. brieven tot aan tien of meer kantjes. Over school en ouders, of het leven van een lege batterij of een punteslijper, het nut van een straatlantaarn. Omdat het kon.

Een kennis uit Engeland gaat naar Nieuw Zeeland volgende week en heeft me een kerstkaart beloofd. Dus ik krijg in ieder geval één kerstkaart, uit heel ver weg nog wel. En nu heb ik me ingeschreven bij zo'n internationale Pen Friends website. Na wat gezoek, want een penpal wil helemaal niet zeggen dat je ook daadwerkelijk schrijven en met postzegels aan de gang gaat, nee, dat heet dan 'snail mail'. Verwerkingstijd is twee tot vier weken, en dan heb ik toegang tot honderden namen, uit bijna evenzoveel landen. Joechei!

Aan de kosten aan postzegels denken we maar even niet.

# posted by tylani : 08:31:59 - 1 beetje gepraat