dinsdag, januari 31, 2006

Nachtmerriemateriaal.

Misschien zou men er goed aan doen niet tot dit soort tijdstippen verslingerend spannende medische thrillers te lezen...

zondag, januari 29, 2006

Verwachtingen.

Al een paar dagen probeer ik u te trakteren op een interessant postje. Op iets moois, iets ontroerends, iets wat u laat nadenken. Misschien op gewoon iets onzinnigs, iets grappigs en leuks. Iets over de avond met kaarslicht en geurolie, over eenzaamheid en geluk. Iets over verjaardagen en kinderen, Lyka in de disco. Of misschien wel gewoon op een hilarisch verhaal over mijn nieuwe roze sloffen.

Dat krijgt u echter niet.

In ruil daarvoor krijgt u dit, een postje over gebrek aan motivatie, over uren denken en niets typen, over wel iets typen en het weer verwijderen. Over twijfels of ik nog wel wat zinnigs te melden heb, als ik al vier dagen de grootste moeite heb om iedere dag iets neer te zetten. Over de vraag waarom ik eigenlijk vind dat er iedere dag iets staan moet. En de mededeling dat dat mooie, interessante, ontroerende en grappige stukje vast nog wel komt binnenkort. Maar nu even niet.

zaterdag, januari 28, 2006

Modderloos.

Ooit ging ik met sportschoenen naar de manege. Uiteindelijk overwoog ik, na afwegen en informatie ingewonnen te hebben, dat de schoenen best in de wasmachine konden.

Die herrie die nu uit de badkamer komt, dat hoort erbij toch?

vrijdag, januari 27, 2006

Ver van je bed show.

Sinds een weekje heb ik wat nieuws ontdekt. Veronica doet deze winter The O.C. herhalen en de VARA gids schreef daar wat over. Over de gelijkenis met andere 'probleemjongeren' als Dylan uit Beverly Hills en de starende ogen van Ryan, de hoofdpersoon die vanuit een onbeduidende verloederde stadswijk naar Orange County California verhuisd. Vier dagen in de week kan man rond half zeven kijken naar huizen waarin ik nooit zal (willen) wonen met zwembaden, palmbomen en luxe problemen.
Wonderbaarlijk hoe ik zoiets boeiend kan vinden.

donderdag, januari 26, 2006

Geen interesse. Ik herhaal: géén...

Zouden ze dat expres doen? Telefonische verkoop van pillen met omega vetten en iets vissigs wat je hongergevoel verminderd tijdens je middageten?

woensdag, januari 25, 2006

Stapje.

Er was weer het maandelijkse weerwolf avondje. Niets is zo goed om het humeur wat op te krikken als een paar uur intensief rollenspel. Een medespeler had een tas vol snoepjes, dat hoort bij haar character en die worden vrolijk uitgedeeld. Waar ik vorige keer nog eerder wegging omdat de hoeveelheid snoep en nootjes op de bar mij een onmogelijke hoeveelheid stress opleverden, zo bleef ik nu en snoepte mee.

Daarnaast drink ik dan nog wel cola light. Heel vreemd, want ik hou eigenlijk helemaal niet van cola, mijn drank is cassis, cassis en meer cassis. Raar toch, hoe je brein kan bedenken dat je wel snoepjes kunt eten, maar dat frisdrank met suiker nog zo eng kan zijn...

dinsdag, januari 24, 2006

Vroeg bedacht is snel klaar.

In de droom had ik twee kinderen, Maura en Maure. Eén en drie jaar oud.
Zelf zou ik dat nooit bedenken, twee namen die zo hetzelfde klinken. Maar toch.. Voor eventuele kindertjes..

maandag, januari 23, 2006

There and Back again.

Ergens rond mijn achttiende zat ik voor het eerst op een brommer. Daarvoor was het nooit zo nodig geweest, mijn scholen bevonden zich op dusdanige afstanden van het huis waar ik meestal verbleef dat er bussen en treinen aan te pas kwamen. Maar toen ik achttien werd en ging samenwonen met (toen nog geen Papa) P. zat mijn school in een klein gat ten noorden van Rotterdam, en bij ons reed er alleen een bus op hele rare tijden. Dus ging ik met de brommer, een Puchje van het type oud, naar het metrostation en vandaar verder.

In de jaren die volgden had ik een gave Peugot met Harley achtig hoog stuur die er helaas na een maand al de brui aan gaf, nog een ander Puchje en een hele rits Tomossen. Toen de ME zijn intrede deed stapte ik over op snorfietsen om de helm niet te hoeven dragen en ontdekte ik de kickstart, wat inhield dat de keren de straat op en neer lopen om je brommer aan het starten te krijgen voorgoed voorbij waren. Een jaar of vier geleden werd de toenmalige Tomos vakkundig gesloopt bij een metrostation (men diende blijkbaar brommers geen nachtjes te laten staan in weliswaar verlaten maar verder goed verlichte fietsenstallingen) en schafte ik mij het nieuwste van het nieuwste aan, iets wat elektrisch startte. En iets met een helm, want ik was inmiddels van mening dat vijfentwintig kilometer per uur wel erg langzaam was en dat ik die helm best aankon, mits ik me onthield van naar plaatsen rijden waar hij niet meteen na aankomst afkon. Ook deze zilveren e-start werd in niet meer heel teruggevonden en wederom kocht ik een nieuwe brommer.

Met het idee in mijn achterhoofd dat als je dan toch voor bijna tweeduizend gulden een nieuw vervoermiddel koopt dan mag het er best leuk uitzien, kocht ik een Tomos Revival.. (Ik heb me nooit erg aangetrokken gevoeld tot de scooternatie binnen het brommerrij wereldje, maar wilde wel graag comfort) Ik doopte de brommer Jamie (want al mijn vervoermiddelen hebben een naam, vraag me echter niet waarom alle anderen vrouwtjes zijn) en zette hem na aankoop zorgvuldig zeven maanden in de schuur. Samenwonenden hebben meer geld dan alleenstaanden, en ik had een auto, dus waarom zou ik in hemelsnaam nog met de brommer naar de vereniging? Ik verhuisde en reed de brommer van de ene naar de andere stad waar ik hem met moeite de berging in propte, een schuur had ik niet meer. In de nieuwe stad werd de brommer wel veel vaker gebruikt, ik reed immers vaak nog enkel binnen de stadgrenzen en daarvoor hoefde ik (met uitzondering van slecht weer, geen zin, moeheid en nog wat tientalen redenen) niet meer met de auto. Na een half jaar bleek ik in de zomer met de scootmobiel en in de winter met de auto mezelf voort te bewegen.

Maar financieël ging het slechter en ik besloot tot bezuinigen. Omdat mijn brommer één op dertig rijdt en de auto maar één op negen in de stad leek dat een mooie omslag. Feitelijk was ik met de brommer ook een hele minuut eerder in de stad, omdat het fietspad minder stoplichten heeft. Toen kwam er een onfoortuinlijke fietser, die zijn fiets tegen mijn brommer aan durfde te zetten en mijn trouwe Jamie, waarvan de bok voor het laatst was nagekeken in het jaar dat ik hem kocht, viel om en pruttelde niet meer. Ik betaalde een ex vriend om hem naar huis te duwen en klooide daar verder. Mijn verstand van brommers reikt ongeveer zover als dat wat ik kan zien, dus toen hij na het schoonmaken van de boegie nog steeds niet startte maakte ik een afspraak met de fietsenmaker.

Morgen wordt hij gerepareerd. Morgen om half negen 's ochtends. En geschouwd, want brommers dienen een nummerbord te hebben tegenwoordig, iets wat ik geheel zelf mag regelen én betalen. Vandaag is het maandag en op maandag zijn alle fietsenmakers dicht. Om het mezelf ietwat makkelijker te maken heb ik hem toch alvast gebracht en stevig vastgeklonken aan de dichtsbijzijnde lantarenpaal. De fietsenmaker zit ongeveer vijf minuten rijden bij mij vandaan. Da's voor de gemiddelde mens twintig minuten lopen, aanduwende dingen van meer dan zestig kilo niet meegerekend. Om elf uur vertrok ik. Inclusief rustpauzes en busrit terug was ik om kwart voor één thuis.

Ik denk dat ik mijn wekelijkse zwemhalfuurtje oversla vanmiddag.

zondag, januari 22, 2006

Hoop op elf steden.

Het nieuws belooft min acht vannacht! Mijn geest zweeft terug naar warme choco en de medaille die ik ooit won na negentig kilometer schaatsen.

Nat bed.

Ooit heeft de gemeente besloten dat het verstandig was om vier erg grote flatgebouwen achter elkaar te plaatsen. Mooi als landmark wanneer je anderen wilt uitleggen waar je precies woont maar onderandere een behoorlijke windtunnel bij alles hoger dan windkracht drie. Dus besloot ik eergisteren ergens halverwege de nacht om het altijd openstaande raam (blokverwarming is een groot goed, maar de binnenkomende en dus altijd hete buis staat in de slaapkamer die dientengevolge nooit kouder is dan negentien graden) te sluiten om een wat stillere nacht te hebben.

Allemaal goed en wel, maar ik wilde dat ik had onthouden om dat raam weer open te zetten voor ik gisteren, enigszins stompelend en voldaan doch doodop na een avondje weerwolven en disco, impulsief besloot dat ik wel zo in bed kon gaan liggen.

zaterdag, januari 21, 2006

Mooi paars doet wel pijn.

Zo loop je door een volle vereniging op een vrijdagavond discoavond. Je roept in het wilde weg 'personéél!' en komt overal tussendoor. Zo glip je tussen de wachtende jongeren voor de garderobe door om drankjes te brengen aan je trouwe vrijwilligers erachter. En zo steekt de tafel daar zijn poot uit, waar jij over struikelt en met een bizarre, vast hilarisch uitziende draai op je kont op de grond en het avondje werken extra vroeg ten einde komt.

vrijdag, januari 20, 2006

Weer online.

3... 7... 8... Nee. Da's 9... 3... 2...

'Te hoog. Probeer het opnieuw.'

Ok. 3.. 7.. 9.. 3.. 2..

'Te hoog. Controleer en klik verzenden.'

Eneco vroeg mij middels een mooi briefkaartje of ik de meterstanden wilde opschrijven. Dus diepte ik de meterkastsleutel op en trotseerde niesbuien en spinnenwebben om in de diepe donkerten van de kast wat metertjes af te lezen en ze vervolgens over te typen op hun website.
Ik had echter meer verbruikt dan zij voor me hadden ingepland, zo bleek. Hoeveel meer, en waaraan meer, dat is me totaal onduidelijk. Naast de mededeling 'te hoog' zat een mooi rood vraagtekentje, en daar kwam de kennis vandaan dat ik schijnbaar meer blijk te hebben verbruikt dan gepland voor dit jaar.

Waaraan? Schoot er door mijn hoofd. Wat heb ik gedaan, wat heb ik fout gedaan? Er was vaag iets achterin mijn brein met stijgende energieprijzen en maandenlang afbetalen aan hoge jaarrekeningen en ik besloot tot harde maatregelen. Geen sfeerverlichting meer aan, alle kerstlampjes uit. Geen tv en computer tegelijk meer. Feitelijk maar helemaal geen computer meer, dat stroom etende downloadende bakbeest staat de hele dag aan, dat kon echt niet. Uituituit. Mail bekijken en log bijwerken misschien, dat kon nog wel.

Sinds dinsdag staat alles hier uit. Geen mail, geen log. Aanzetten betekend aanlaten, want aan zijn betekent potentiële dagbesteding en dan is uitzetten een mogelijk probleemgeval.
Vandaag ben ik het zat. Al vier jaar staat mijn computer de hele dag aan. En al vier jaar gebruik in evenveel stroom als de jaren daarvoor. Waarschijnlijk heb ik iets anders fout gedaan om de hartverzakking te krijgen die ik ga krijgen als de afrekening komt. Maar nu is die er nog niet, dus nu ga ik niet stressen.

Het logje is al af, nu nog drie dagen mail wegwerken. Ik Ben Weer Terug!

maandag, januari 16, 2006

Creatief met kleurtjes.

Ooit ontdekt ik dat plaatjes inkleuren best rustgevend is. Waar ik vroeger 'eigen' tekeningen maakte maar nu eigenlijk te lui, te moe, te inspiratieloos voor was, daar was ineens de mandela. Een boekje vol met rare ronde plaatjes en niets dan vlakken om in te kleuren. Maar het ronde boekje was snel vol en ik ging op zoek naar iets anders. Vond op het net kleurplaten, printte die uit en deed er niets meer mee. De speciale tekenkast met potloden, viltstiften, verf en krijt is sinds zijn inruiming na de verhuizing niet meer aangeraakt. Geen zin, geen tijd, meer van dat gewauwel.

Tot gisteren. Lyka wilde tekenen en ik haalde blad en kleurpotloden voor de dag. Mengde iedere kleur met minimaal twee anderen en creeërde dit. Best aardig geworden, vindt u niet? Je zou niet zeggen dat er twee uur werk in zit...

(stiekem vind ik hem op foto mooier, al is de foto niet van geweldige kwaliteit. wat vindt u?)

Toothless.

'Goedemorgen, u spreekt met tandprothetische praktijk K.'

Goedemorgen, u spreekt met Tylani. Vrijdag heb ik mijn nieuwe prothese gekregen en.. nu ja.. hij doet pijn. Wat drukplekjes denk ik. Nu ja.. eigenlijk deed het zo veel pijn dat ik hem maar heb uitgedaan.

'Kijk, mevrouw, ik kan er natuurlijk zelf wel even naar kijken, maar u kunt beter morgen komen, als meneer van de L. er weer is.'

Morgen? Maar.. Tot morgen zonder gebit in...?

'U heeft de oude prothese toch nog?'

...


Het feit dat ik me haast schuldig voel als ik na net twee dagen iets nieuws al aan de telefoon hang met klachten is al enigszins vreemd te noemen (ik betaal tenslotte voor dat ding), maar waarom ben ík niet op het idee gekomen om gewoon de oude in te doen...?

zondag, januari 15, 2006

Liefde in de huiskamer.

De tv-out van mijn laptop is weer in werking, in tegenstelling tot de problemen met free.fr bleek dat op te lossen door een nieuw kabeltje aan te schaffen. En zo keken Lyka en ik in knuffelhouding Finding Nemo. U weet wel, die film waarin een klein visje zijn zoon, een nog kleiner visje, gaat zoeken die in een aquarium is terecht gekomen. En hem natuurlijk ook vindt.

Er mag best wat gesnift worden, vind ik, bij Disney-achtigen...
(alleen jammer dat ik nu al de hele avond met 'fish are friends, not food' in mijn hoofd zit ;-))

zaterdag, januari 14, 2006

Tranen van geluk.

Vandaag ben ik een beetje ziek. Mijn nieuwe gebit zit niet nog zo als het moet zitten, ik heb ergens wat ontstoken talgkliertjes en was daarboven op wat ziek zwak en misselijk. Niet zoveel om je druk over te maken, maar wel aanwezig.

In het kader van het een en ander wilde Lyka wel boodschappen doen. Nu ja, naar de drogist om pijnstillers te halen, want de boodschappen bestonden verder enkel uit kattengrint en dat is zelfs bij een c1000 heel dichtbij toch echt veel te zwaar. Lyka is nogal gek op boodschappen doen, helemaal alleen het woonerf over is nog een belevenis als je zeven jaar oud bent. En vandaag had ze wat geweldigs liefs bedacht. Als ik wat extra geld had dan wilde ze een cadeautje voor me kopen. Met kerstmis had ze dat ook al gedaan en dat was haar erg goed bevallen blijkbaar.

Na een kwartiertje was ze terug, met de paracetamol in de ene en de andere hand verstopt achter de rug. Ik moest eerst raden. Natuurlijk raadde ik het volkomen verkeerd en haalde ze triomfantelijk een zakje Luikse Wafels achter haar rug vandaan. Dat had ze onthouden van de vakantie in België van de zomer. Ze wilde er ook zelf niets van, ze waren allemaal en helemaal voor mij, samen met een hele grote knuffel.

Ik heb zo'n ontzettend lieve dochter!

(zo naar alleen dat je eetgestoorde hoofd zich vervolgens tien keer in de rondte draait om te bedenken wat je allemaal moet doen om de wafels 'veilig' te kunnen eten in plaats van alleen maar blij te zijn...)

Weer ruimte in huis.

Had u dat ook toen u de kerstboom verwijderde? Zo'n plotseling gevoel van leegte en duisternis in huis? Het gemis van 's ochtends in het donker theedrinken bij enkel de kerstlichtjes? Ergens kan het mij niet snel genoeg weer december worden...

vrijdag, januari 13, 2006

MoerKlikvast.

Natuurlijk wil ik helemaal niet beweren dat ik niet heel erg blij ben met mijn nieuwe stalen implantaat staafjes in mijn kaak en met het nieuwe gebit wat daar zo mooi op klikt. Ik had alleen gewild dat mijn tandtechnicus me had verteld hoe je dat 's avonds ook weer makkelijk losklikt...

Tijd voor fase 3.

Met ex. S. besprak ik na de eerste gitaarles in het nieuwe jaar mijn vorderingen op eetgebied. Ik legde hem de uitspraak voor dat het beter gaat nu, dat ik meer en regelmatiger eet, en dat, hoewel ik nog steeds eetbui(tjes) heb, dit beter is dan hoe het was. Hij twijfelde. Meldde dat ik wel beter eet, maar dat ik nog steeds erg bezig ben met eten. Ik ging op mijn strepen staan, meldde opnieuw dat drie maaltijden en drie tussendoortjes en ok, dan wel eetbuitjes (zonder compensatie, dat wel), maar toch echt wel beter was dan zo goed als niets eten. Dat het echt beter ging. Terwijl ik in zijn twijfelende gezicht keek en voor de derde keer probeerde uit te leggen hoeveel beter het gaat bemerkte ik hoe vaak ik tegen mezelf zeg dat het zo beter is.

Er is weinig andere keuze dan tegen mezelf te zeggen dat het zo beter is. Zodra ik eraan denk hoeveel last ik nog van mijn eetgestoorde gedachten heb en hoe erg ik het haat om in deze fase te zitten, des te groter is de drang om er maar helemaal mee op te houden. Met dat eten dan. Eenmaal eetgestoord wil de gedachte dat alles beter is als je maar niets eet er moeilijk weer uit. En zoveel beter is dat helemaal niet, want als anorect ben ik én de hele dag met eten bezig én heb ik de hele dag honger én was ik bovendien doodziek. Aan anderen (alleen S. in dit geval, dat 'men' weet van mijn terugval is een ding, het er ook overhebben doet er de aandacht op verstigen en dat heb ik toch liever niet) duidelijk maken dat het nodig is om te denken dat het zo beter is, en ook beter gaat schijnt een cruciaal iets in deze fase te zijn. Samen met de steeds terugkerende meldingen dat ik het zat ben en dat het gisteren over had moeten zijn. Zo af en toe popt de gedachte naar boven dat S. misschien wel helemaal geen zin zou kunnen hebben in wederom oeverloos gepraat over mijn eetgedrag (alhoewel hij daar dan wel weer naar vraagt dus zo vervelend kan hij het nooit vinden concludeer ik dan), maar de mogelijkheid om zo af en toe aan wanhoop grenzende frustratie in real life te uitten in plaats van op papier en computer is erg verleidelijk. Natuurlijk wil ik dan wel bevestigd worden in mijn theorie dat het zo echt béter is.

S. meldt dat het echt niet over gaat over night. Op de goede weg maar nog lange straat te lopen, dat idee.

Ik haat hem om zijn eerlijkheid. (en om zijn gelijk...)
Iemand met een routebeschrijving naar gisteren?

Moederblijheid.

De juf van Lyka heeft mij gevraagd of ik mee wil met de klas als ze op vogelexcursie gaan in februari. Ooit heb ik op haar vorige school sinterklaascadeautjes ingepakt, veel meer dan dat heb ik als ouder nooit gedaan. Destijds schreef ik over de wonderbaarlijke lol die ik had met burgerlijkheid en andere moeders. Over het gevoel van nuttig zijn dat mij als gescheiden ouder bekroop terwijl ik vele vele doosjes van plakband en papier voorzag. Juffrouw R. is erg blij met mij, ze vond de ME geen probleem, bij het lange wandelstuk valt zij of de andere juf in.

Wonderbaarlijk hoe mooi de zonneschijn plots lijkt.

Tijdelijke ruimte.

U heeft vast wel gemerkt dat ik wat probleempjes heb op free.fr. Het is daar nog steeds sinterklaas, terwijl ik echt in de tussentijd een stuk of wat logjes erbij gepropt heb. Omdat ik, ondanks al het advies van mede loggers, nog steeds niet snap wat er aan de hand is, heb ik mijn log even tijdelijk verplaatst. Zodat ik wel een plekje heb om mijn geschreven zooi neer te zetten.

PS. Mocht er iemand ideeën hebben hoe het ik-zie-enkel-warnings-geen-postjes probleem van free.fr op te lossen, I'm very open to suggestions.

Oude doos.

Omdat ik graag dubbelop doe en omdat het hier anders zo leeg is:

Saturday 03 December
Onderbewuste ogen.
Het valt me nu pas op, dat, wanneer je zelf nogal veel met eten bezig bent, er overal eten is. Een beetje zoals hoe dat met zwangere moeders gaat, toen ik net zwanger was van Lyka en Dedi zag ik overal moeders met kinderwagens. Niet omdat er meer moeders wáren, maar omdat ik er meer mee bezig was en er dus meer zag. Zo valt het me nu op hoeveel reclames in een blok rondom Charmed of Lost of een andere willekeurig vrijdagavondprogramma iets met eten van doen hebben. Van de ferrero chocola tot de kauwgom die goed is voor de innerlijke zuurgraad of de kip het meest veelzijdige.. Hoe meer ik moeite doe om niet aan eten te denken, hoe meer het bovenop mij wordt gegooid, zo lijkt het wel.

Overigens: Lyka heeft ontdekt dat er een Winxclub weekend is op televisie. En dat de BBC en Net5 samen wedijveren om de meeste kinderfilms voor vanavond en morgenochtend. Quality time met bank en tv en kind en thee, zo lijkt mij.

# posted by tylani : 12:29:06 - 1 beetje gepraat
Friday 02 December
JummieJummieYek!
Nu lijken de namen Natriumchloride en Natriumbicarbonaat eigenlijk helemaal niet op elkaar, ook al beginnen ze allebei met natrium. Ik bedoel, suiker en zout zijn ook allebei wit maar je doet echt geen zout in je thee, je ziet het verschil tussen zout en suiker. Nu was het desalniettemin misschien niet zo'n heel goed idee om zout (natriumchloride) en een mooi glazen potje te doen en soda (natriumbicarbonaat) in een precies gelijkend glazen potje in hetzelfde kastje. Dat vraagt gewoon om dingen als bicarbonaat in de plaats van de chloride over je gekookte eitje heen gooien...

# posted by tylani : 12:47:06 - 1 beetje gepraat
Thursday 01 December
Schoonheid.
Niet dat ik niet blij ben hoor, dat ik na bijna zes weken geen thuiszorg nu weer hulp krijg. Ik bedoel, ik wil vooral niet klagen, het niet hebben over de gebrekkige organisatie en professionaliteit van thuiszorg, nee, ik wil vooral blij zijn dat er straks gestofzuigd word. Maar het had wat leuk geweest als thuiszorg me dat iets eerder verteld had.. en niet zo een uurtje van te voren zodat ik alle andere afspraken moet verschuiven of afzeggen. Maar mij hoor je niet klagen, echt niet.

# posted by tylani : 10:43:16 - 1 beetje gepraat
Wednesday 30 November
Cassis overkill.
Ik ging gisterenavond iets met vriend M. aan mijn roleplay character doen. Maar zeker niet tot laat, ik ging echt vroeg naar bed. Of nu ja, ik was dus om twaalf uur thuis, om de vereiste twaalf uur naar bed vooral niet mis te lopen. Hoeveel cassis mij ook angeboden zou worden, ik ging naar huis.
Om kwart over twaalf zeurde M. wat. En fleemde. En was lief en knuffelbaar en luisterend oor. Voor dat character hadden we allang geen tijd meer, maar het was gezellig. Nou.. nog een cassis dan. Eentje nog. Maar daar na ging ik echt weg. Om één uur was ik onderweg naar het weg gaan. Jas en tas al gepakt. Ah, Ty, kom nou.. Nog eentje.. Dan loop ik je dan naar de auto. Zucht. Ik heb een zwak voor M. Nou, nog een halve cassis dan.

Om tien voor twee was ik thuis. Doodop, slepende benen, misselijk en overgeven.
Ik moet echt beter leren nee zeggen, hoe leuk en lief en knuffelbaar de avond ook is.

# posted by tylani : 08:45:26 - 1 beetje gepraat
Tuesday 29 November
Warboel.
Was ik zo ontzettend onzelfzuchtig om zeven uur opgestaan om vriendin V. met spit uit de brand te helpen bij het naar school brengen van haar dochter (en omdat ik daar gisteren had gegeten op haar kosten en vorige week maandag ook al) en was ik, na de moorkoppenbeloning, heel volgens plan en met goede voornemens richting het zwembad en mijn revalidatiezwemmen vertrokken (dat heet nu 'meer bewegen voor ouderen' verzint u het? ik mag niet meer meedoen geloof ik..) aldaar, weliswaar te laat in het bad maar toch een heel uur watertijd volgemaakt te hebben, dan heb ik het nu toch niet verdiend dat mijn haar zo in de klit zit, toch? Nee toch...?

# posted by tylani : 13:28:21 - 0 beetjes boel gepraat
Monday 28 November
Afwezigheid.
Kaakimplantaat tweede deel.
Grrmbll.

# posted by tylani : 14:29:00 - 0 beetjes boel gepraat
Saturday 26 November
Slimme TPG.
Het blijkt mogelijk om Sinterklaas brieven te schrijven. En niet alleen wanneer je je schoen zet, nee, via de post. De televisie liet groot en duidelijk zien wat het adres was:

Aan Sinterklaas
Waar hij logeert
Nederland

En hij geeft altijd antwoord.

# posted by tylani : 12:08:11 - 0 beetjes boel gepraat
Friday 25 November
Moeilijk.
Weet u nog? Ik zou samen met een vriendin een Nazorgzelfhulpgroep voor mensen met een Eetstoornis gaan begeleiden. Omdat ik anderen kunnen helpen met mijn verhaal een nuttige dagbesteding vind, en omdat ik van mening ben dat mijn eetstoornis ver genoeg achter me ligt om dat aan te kunnen.

Of liever, ik was van mening.

Een week of drie geleden kreeg ik een mailtje de SABN, hoe het ervoor stond met de groep. Nou, met die groep stond het niet, want vriendin S., met wie ik de groep zou begeleiden, kon vanwege ziekte de training niet volgen en ook de groep niet begeleiden. Dus zolang er een andere vrijwilliger is komt er geen groep. Maar, zo bedacht ik mij na het mailtje, ik kon me wel wat in de prikborden van de SABN gaan verdiepen. En ik was gevraagd om gastlessen over eetsstoornissen te geven. Dus wat websurfen was een mooi tijdverdrijf. Toen ik middenin mijn eetproblemen zat was er voor nog geen internet, dus dat kon ik vast wel even allemaal gaan bekijken. Fora, weblogs, de hele rataplan.

En toen stuiterde ik hierlangs. Ik had er nog nooit van gehoord, het hele begrip 'pro ana' was mij geheel onbekend en van dingen als 'thinspiration' had ik nog nooit gehoord. Ergernis bekroop mij, triestheid ook, terwijl ik las over wedstrijden in afvallen, hoe BMI's van onder de dertien worden aanbeden, en welke pillen men het beste kan slikken om zichzelf uit te hongeren. Maar tegerlijkertijd kon ik mijn ogen niet van de sites en de foto's afwenden. En, hoewel de foto's van extreem magere beroemdheden mij allerminst aanspreken, ergens bekroop mij af en toe steeds vaker het zinnetje 'Ohh.. wat mooi dun..'

Omdat ik toch al op het prikbord van de SABN zat, postte ik daar mijn twijfels en gevoelens. Ik heb onlangs een nieuwe weegschaal aangeschaft, totaal overbodig want de oude was nog prima, maar niet digitaal. De nieuwe is digitaal in twee cijfers achter de komma en daar sta ik tegenwoordig twee keer per dag op. Trots en blij was ik toen ik voor het eerst sinds de zwangerschap van Lyka onder de zestig bleek te wegen. Dat ik totaal niet actief met afvallen bezig was maakte het alleen nog maar mooier, dat mijn negenenvijftig komma zes maar drie dagen bleef mij weer triester. Ik weigerde mijn vrienden lastig te vallen of zelfs maar te vertellen dat mijn gedachten over afvallen voor het eerst sinds jaren weer waren toegenomen. De eetprobleem, dat was iets van het verleden, van vroeger, niet van nu. In het nu kan ik normaal eten, dat ik dan af en toe wat abnormaal over eten en gewicht denk, dat hou ik voor mezelf. Maar zelfs het prikbord bleek mijn afvaldrang aan te wakkeren. Meiden worden opgenomen in instellingen en ziekenhuizen. Hele zieke meiden, meiden met ondergewicht. Maar, het waren meiden met zelfdicipline, iets waaraan ik heel mijn leven nogal wat gebrek heb, ook in het mijzelf uithongeren. Op zich een heel gezonde gave in dit opzicht, maar stiekem iets waar ik heel jaloers op kon zijn. Niet omdat ik veertig kilo wegen mooi vind, maar omdat ik graag die dicipline zou willen hebben om veertig kilo te kúnnen wegen.

Gisteren ging ik extra vroeg weg uit de Vereniging. Ik moest nog gitaarspelen, zeker nog achttien rifjes leren. In plaats van quality time met mijn gitaar zat ik echter tot ver na middernacht achter de computer. Struinde meer en meer websites af, bekeek meer en meer foto's, las tips en ideeën, berekende opnieuw en opnieuw mijn BMI. Toen ik om acht uur werd gewekt door de wekker na veel te weinig slaap besloot ik dat het genoeg moest zijn. Ik zou weigeren mij ooit nog over te geven aan zelfdestructief gedrag, zo had ik bijna twee jaar geleden besloten, en dat was mij heel goed gelukt. Dan zou ik toch zeker niet nu wederom beginnen met zoiets onzinnigs als afvallen?! Terwijl ik mijzelf naar de dagbestedingsgroep spoedde die ik de komende twee maanden mag misbruiken om een goed excuus te hebben om heel vroeg op te staan (en dat is goed voor mijn chronische slapeloosheid, zo zegt het slaapcentrum) bedacht ik wederom gezondere voedingsplannen, iets met calorielijsten, meer bewegen, buikspieroefeningen, ME of geen ME. Mijn brein leek constant met zichzelf in tegenspraak over het wel en niet van minder eten.

(even tussendoor: nu is mijn huidige eetpatroon allerminst regelmatig of heel gezond te noemen, maar dat is nu precies waarom ik het volhou. Ik snoep, eet afwisselend vet en alleen groente en hou mijn bijna permanente vitaminetekort op pijl met pilletjes van de huisarts. Maar zodra ik zou gaan proberen gezonder te eten, of regelmatiger, dan eindigt dat altijd in een afvalrace. Ik begin met bruinbrood in plaats van half wit/half bruin, en wandel via vruchtenyoghurt naar yoghurt met zoetstof en alleen nog drie-calorieën bouillion als vocht vrolijk weer mijn eetstoornis binnen. Daarom is mijn eetpatroon voor mij goed zoals het is.)

Toen ik besloot om mijn nachtelijke omzwervingen op de PC in de groep te melden bleek men echter zeer verbaasd, zelfs geschokt over mijn eetgedachten. Waarom had ik nooit eerder verteld een eetprobleem te hebben?...
Nou.. omdat ik geen eetprobleem meer héb. Nu ja, wat vreemde gedachten die nooit meer helemaal vertrekken, een wat chronische hekel aan douchen, zwemmen en ander gedrag waarbij ik veel naar mijn eigen naakte lijf moet kijken en wat extra weegdrang, maar dat is het wel. En terwijl ik dat zei bedacht ik me dat dat ook wel zo diende te blijven. Niet afvallen, niet gezonder, geen calorielijsten of zoetstof. Lekker houwen zoals 't is. Dus beloofde ik zodra ik thuis zou komen de computer te herstarten, de geschiedenis te wissen en mezelf af te melden bij het prikbord van de SABN. En terwijl ik dat beloofde leek het mij toe alsof ik mijn allerlaatste stohalm liet wegglippen. Als de turnsters die de rekstok misten leek ik heel hard en pijnlijk neer te komen.

Of ik nu de aandacht en de liefde mis, de hulp (als chronisch onvermogende om op een normale manier om hulp te vragen had mijn eetstoornis net zoveel met aandacht als met zelfbeeld en controle vandoen) of zo graag weer wat dunner zou willen zijn, rationeel kon het me allemaal niet schelen. Het gaat beter, nu. En onder 'beter' viel de absolute en volledige afwezigheid van zelfdestructief gedrag. Dus ook van anorexia.
Om half zeven heb ik de computer herstart. Me afgemeld op het prikbord. En gewoon boerenkool met rookworst en jus gegeten. Zometeen kijk ik nog Netwerk, anorexia bij jongens, dat moet nog wel kunnen vind ik zo. Maar daarna ben ik weer gewoon 'beter'.

Misschien moet ik het geven van gastlessen nog even uitstellen...

# posted by tylani : 20:48:16 - 2 beetjes boel gepraat
Niet echt sportfanaat.
Mijn ouders waren het soort mensen dat van mening was dat je op een hoop clubjes moest als kind. En als de school dan ook nog zegt 'doe iets met teamsport', dan heb je rond je elfde ballet, hockey, badminton, basketbal, blokfluit, piano, turnen, athletiek, zang en paardrijlessen gehad varierend van één tot vijf jaar lang. Behalve turnen was er eigenlijk weinig wat ik echt leuk vond, dat teamwork dat lag mij niet zo, het team had de neiging om mij te pesten en ik dan vervolgens om weg te blijven. Toen ik ergens rond mijn twaalfde besloot twee keer in de week te gaan paardrijden bleek dat ook al niet meer in mijn driedaagse turnschema te passen en toen hield ik nog maar een club over: de manege.

Tegenwoordig ben ik nog ongeveer zo lenig als een houten hark, kan misschien met goed geluk nog een radslag maken, en de laatste keer dat ik ringen of een balk van dichtbij heb gezien is heel erg lang geleden. Maar ieder jaar moet ik toch even kijken naar het WK. Gewoon, for old times sake, om wat ik toen kon. Zo lenig ben ik nooit geweest, een overslag en salto met trampoline dat was mijn limit ongeveer, maar ik vind het geweldig om naar te kijken. En vooral om geen spierpijn te hebben, omdat het paardrijden altijd voor of na de turnwedstrijden viel...

# posted by tylani : 16:04:52 - 1 beetje gepraat
Thursday 24 November
Gitaarcrisis.
In het kader van het 'vriendenblijven' geef ik ex. S. gitaarles één keer in de week. Bovendien ook goed voor mij, want dan ga ik namelijk ook spelen. Dat was in ieder geval, het plan. Dus beloofde ik S. dat, omdat we eergisteren geen noot gespeeld hadden, ik toch echt Jumalten Kaupunki van Moonsorrow ging oefenen deze week. Vol goede moed zette ik mij met tablatuur voor de stereo, om eerst maar eens even te luisteren wat ik daarna vast uit de gitaar ging persen. Zo moeilijk zagen die tabs er echt niet uit.

....

Ik slik alles in. Moonsorrow is onspeelbaar. Hoe zij het doen, ik heb geen idee, maar ik kan het niet.

Maar ja, wat kan je ook verwachten van een band waarvan je de tekst niet eens lezen kunt..

(die tekst, overigens, gaat ongeveer zo:
Tie aukenee laaksoon,
vedet ain' virtaa alaspäin.
Ikuisuuteen aika vie,
kultaiseen taloon jumalten.
Fins. Heerlijke taal. net zo ondoenbaar als het gitaarspel....)

# posted by tylani : 13:51:43 - 1 beetje gepraat
Schrijverstalent?
Wij van de vereniging hebben een blaadje. Zo'n mooi maandelijks geval wat Forum heet. Ieder lid mag daar wat voor schrijven, iets wat ik in het verleden heel veel heb gedaan. Maar, waarschijnlijk ergens rond de tijd dat men mij uit de redactie stemde omdat ik 'gek' was, ergens was de zin ietwat verdwenen. Nu echter, een hoop jaren later, had ik Inspiratie. En dat moest dan maar eens tot uiting komen in een mooi, goed, lang Forumstuk. Bij voorkeur vandaag nog, want de 'doodlijn' voor het laatste stukje is morgen al.

Zo toog ik vanochtend aan het schrijven. En zowaar, er rolde een mooi lang stuk uit. Maar... zullen ze het wel goed vinden? Is het wel zo grappig als dat ik het vind? Is het uberhaupt wel goed? Maakt het uit of het goed is? En wat als het niet... En wat als het wel... Twijfels.

Dus had ik zo bedacht, als ik het nu hier neerzet, en u leest dat even, dan laat u mij even weten of het wat is. Of wat het niet is. Ook als niet-lid moet het te begrijpen zijn. Maar als u dat niet vindt dan laat u dat gewoon even weten. En ook als u het slecht vindt. Zelfs als het geheel waardeloos is. Nu ja, dan misschien niet... Of toch wel...[Read More]

# posted by tylani : 11:35:56 - 0 beetjes boel gepraat
Wednesday 23 November
Duivels apparaat.
Barpraat:

"Zat ik toch laatst op de TU, was het hele netwerk down, kon niet meer inloggen, helemaal nix. Dus een vriend van me naar I&A, die doen de computers weetjewel. Weet je wat ze daar zeiden?

'De switch van de server is bezeten. Toen hebben we er een exorcist bijgehaald, die heeft de switch doodverklaard. Nu moet er een nieuwe switch op de server.'

...."

# posted by tylani : 23:31:02 - 0 beetjes boel gepraat
Is leuk, echt!
Inmiddels schrijf ik nu al weer bijna een jaar met C., een Amerikaanse 'Inmate on Death Row'. Ben daar ooit mee begonnen naar aanleiding van een mevrouw in Kopspijkers die hetzelfde deed en vroeg me af hoe het zou zijn. En daarbij, ik hou van schrijven, dus zij post, zij blij, ik ook een leuke dag.

Dat gedigitaliseer van het moderne (af)spreekverkeer is heel mooi natuurlijk, maar email krijgen is niets bijzonders meer. Email is die ene vraag die je even stuurt aan die ene vriendin omdat je niet op naam van iets kunt komen, email is het afzeggen van een afspraak, msn'en het maken van de nieuwe. Geen kunst aan, zit geen spanning in ook. Toen we net internet hadden, of liever, niet eens internet, alleen mail, van HetNet, voor vijf gulden per kwartaal, toen was het spannend. Toen was een mailtje krijgen bijzonder. Bijna niemand had je mail adres, dus dat betekende wat. Tegenwoordig, tja, tien van de mailgroep, wat commissie en verenigingspost, een paar zakelijke herinneringen, de enkele vriend die vraagt hoe het gaat. [raar eigenlijk als je over dat laatste nadenkt, ze kunnen natuurlijk ook gewoon mijn log lezen]

Nee, dan mijn brievenbus. Soms durf ik hem dagen niet te openen, ben ik bang voor de stapel rekeningen die ik daar zal aantreffen. Maar hoe blij ben ik als ik dan toch besluit het ding te openen, en er ligt iets groot en geels in. Groot en geel is 'airmail' en airmail is mail helemaal en alleen voor mij. Die rekeningen zijn ook wel helemaal en alleen voor mij, maar daar heb ik zelden zo'n plezier van. Vroeger schreef ik met beste vriendin I. brieven tot aan tien of meer kantjes. Over school en ouders, of het leven van een lege batterij of een punteslijper, het nut van een straatlantaarn. Omdat het kon.

Een kennis uit Engeland gaat naar Nieuw Zeeland volgende week en heeft me een kerstkaart beloofd. Dus ik krijg in ieder geval één kerstkaart, uit heel ver weg nog wel. En nu heb ik me ingeschreven bij zo'n internationale Pen Friends website. Na wat gezoek, want een penpal wil helemaal niet zeggen dat je ook daadwerkelijk schrijven en met postzegels aan de gang gaat, nee, dat heet dan 'snail mail'. Verwerkingstijd is twee tot vier weken, en dan heb ik toegang tot honderden namen, uit bijna evenzoveel landen. Joechei!

Aan de kosten aan postzegels denken we maar even niet.

# posted by tylani : 08:31:59 - 1 beetje gepraat